De kunst van Breugelmans blijft inhoudelijke speculatief en is niet in eerste instantie gestoeld op theorie maar blijft visueel op het netvlies haperen als een constructie die de toeschouwer toelaat om datgene te bedenken wat in de realiteit minder en minder het geval dreigt te zijn.

Zijn werk laat toe te dromen van ‘iets’ dat ver afstaat van de huidige wereld, zonder de pretentie om als kunstenaar te beweren dat kunst de wereld kan verbeteren.

Het oeuvre van Karel Breugelmans is een merkwaardige ‘blauwdruk’; één waarin de wereld pas gestalte krijgt via de mentale arbeid van de toeschouwer.

Geconfronteerd met de werken van Karel Breugelmans kan de toeschouwer zeer verschillende standpunten innemen. De artefacten, die zich welhaast hypnotisch verbinden, reiken hem de hand om tijd en ruimte te verkennen en om een vast bepaalde positie te kunnen verlaten. Natuurlijk worden Breugelmans’ constructieve en deconstructieve werken die potentiële werkelijkheden weergeven, in een tentoonstelling op een bepaalde manier geïnstalleerd, maar strikt genomen is dit in tegenspraak met hun intentie. [Christoph Tannert]