Bogaert, Jean-Marie

Jean-Marie Bogaert ging naar school in het Onze-Lieve-Vrouw College in Assebroek. Daar werd zijn belangstelling voor de Vlaamse beweging gewekt in de lessen geschiedenis en verder gevoed door zijn lidmaatschap van de Katholieke Studentenactie (KSA)- Jong Vlaanderen Katholieke StudentenActie
De Katholieke Studentenactie (KSA) was een (jeugd)beweging rond Katholieke Actie. Ze was gericht op scholieren en beschouwde zichzelf als een erfgenaam van de Katholieke Vlaamse Studenten... Lees meer . In 1967 was hij stichter van de politieke studentenbeweging aan de Katholieke Universiteit Leuven Afdeling Kortrijk, waar hij rechten studeerde en mee op de barricaden stond voor ‘Leuven Vlaams’. Kort voor de parlementsverkiezingen van 1968 werd hij lid van de Volksunie Volksunie
Tussen 1954 en 2001 bepaalde de Volksunie (VU) als Vlaams-nationalistische partij mee de politieke evolutie in België, van unitaire staat tot federaal koninkrijk. Ze groeide uit tot de tw... Lees meer . Hij werd arrondissementeel voorzitter (1972-1982) en nationaal ondervoorzitter (1971-1974) van de Volksuniejongeren Volksuniejongeren
Lees meer . Eerder was hij stichter-voorzitter van de Jeugdraad St-Kruis (1968-1978), organisator van de jaarlijkse Pinksterwandeltochten, regisseur van de St-Kruise Straatfeesten en stichter-organisator van de jaarlijkse Brugse Mettentocht op 11 juli. Net 21 jaar geworden, behaalde hij dankzij zijn tomeloze activiteit een eerste mooi resultaat bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1970. Zes jaar later waren de verkiezingen in het Brugse politieke leven een ware aardverschuiving. Ze betekenden het einde van honderd jaar homogeen katholiek beleid. Op de kartellijst VU-Brugse Democraten haalde Bogaert een schitterend persoonlijk resultaat en werd verkozen voor de Volksunie als jongste Brugse gemeenteraadslid. Als schepen voor sociale zaken (1983-1987) realiseerde Bogaert onder meer het alarmsysteem voor alleenwonende bejaarden, kortopvang voor bejaarden, thuiszorg voor zieke en minder valide kinderen en focuswonen met ADL-assistentie (zelfstandig wonen). Tevens was hij provincieraadslid van 1981 tot 1985, van 1991 tot 1995 en opnieuw van 2000 tot 2012. Vanaf 1994 was hij lid van de nationale partijraad. Als fractieleider van de VU-provincieraad (1991-1995) lag hij mee aan de basis van de democratisering van het provinciebestuur door onder meer opname van raadsleden van meerderheid en oppositie in de examencommissie.

Van 1995 tot 1999 was Bogaert Vlaams volksvertegenwoordiger. In het Vlaams Parlement was hij secretaris van de Commissie Economie, Werkgelegenheid en Toerisme. Na het Renault-debacle (1997) was hij medeonderhandelaar bij het tot stand komen van het akkoord van Leuven, een overeenkomst tussen sociale partners en politieke partijen met de forse verlaging van de werkloosheid in Vlaanderen als doel. Bogaert was ook pleitbezorger inzake de aanzienlijke tussenkomst van de Vlaamse regering ten voordele van het Brugse Concertgebouw en het Symfonie Orkest Vlaanderen. Na het verdwijnen van de VU sloot Bogaert aan bij de Nieuw-Vlaamse Alliantie Nieuw-Vlaamse Alliantie
De N-VA is op electoraal vlak de meest succesvolle Vlaams-nationalistische partij ooit en slaagde er ook in om de grootste Belgische partij te worden. Ze zit bijna 20 jaar in de Vlaamse R... Lees meer (N-VA) Hij pleitte hard voor de verdere uitbouw van de haven van Zeebrugge. Als schepen van Toerisme en Zeebrugge (2007-2012) had hij bijzondere aandacht voor het verblijfstoerisme.Verder legde hij de basis voor de directe treinverbinding tussen Brugge en Zaventem. Na 2012 was Bogaert geen kandidaat meer. Hij bleef wel actief als bestuurslid van het Abbeville-comité, als voorzitter in het Brugse bestuur van gewezen schepenen en raadsleden, in het bestuur van gewezen Vlaamse volksvertegenwoordigers, als ondervoorzitter van de gewezen West-Vlaamse provincieraadsleden, alsook als lid van de Vereniging van gewezen VU-mandatarissen. Zowel voor als na de Brugse fusie was hij lid van het 11 juli-comité.