Collectieve verdediging

Het Verdrag van Lissabon bevat een clausule inzake collectieve verdediging (artikel 42, lid 7, van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU)) binnen de regels van het gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid van de Europese Unie (EU). Wanneer een EU-lidstaat op zijn grondgebied gewapenderhand wordt aangevallen, moeten de andere EU-lidstaten te hulp schieten en met alle mogelijke middelen bijstand bieden. Deze verplichtingen komen overeen met de verplichtingen die de EU-lidstaten hebben als lid van de NAVO.

Artikel 42, lid 7, VEU is geïnspireerd op het Verdrag van Brussel (zoals gewijzigd in 1954), waarbij de West-Europese Unie werd (WEU) opgericht, een defensieve alliantie van tien West-Europese landen. Deze vormde naast de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie de belangrijkste waarborg voor de veiligheid van Europa na de Tweede Wereldoorlog. In 2000 is de WEU overeengekomen geleidelijk haar capaciteiten en taken over te dragen aan het gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid van de EU. De WEU hield in juni 2011 definitief op te bestaan.

ZIE OOK

• Gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid (GBVB)
• Gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid (GVDB)
• Lidstaten
• NAVO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie)
• Het Verdrag van Lissabon (samenvatting)
• Verdrag betreffende de Europese Unie (samenvatting).