Pleiochaeta setosa
.jpg) Liście łubinu trwałego porażone przez Pleiochaeta setosa | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Pleiochaeta setosa |
| Nazwa systematyczna | |
| Pleiochaeta setosa (Kirchn.) S. Hughes Mycol. Pap. 36: 39 (1951) | |
Pleiochaeta setosa (Kirchn.) S. Hughes – gatunek workowców[1]. Patogen wywołujący u łubinu chorobę o nazwie brunatna plamistość liści łubinu[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Incertae sedis, Incertae sedis, Incertae sedis, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1892 r. Emil Otto Oskar von Kirchner nadając mu nazwę Ceratophorum setosum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Stanley John Hughes w 1951 r[1].
Anamorfa znana jest jako Ceratophorum setosum. Dawniej zaliczana była do grzybów niedoskonałych. Dla teleomorfy nie określono bliżej jej taksonomii, wiadomo tylko, że należy do workowców[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Grzyb mikroskopijny. Tworzy szare, oliwkowe brązowe lub czarne kolonie. Grzybnia głównie zanurzona. Konidiofory wyrastają z niej pojedynczo, zazwyczaj są nierozgałęzione, elastyczne, często kolankowate, blado oliwkowe lub oliwkowo brązowe, gładkie, sedymentowane. Komórki konidiotwórcze poliblastyczne, zygzakowate. konidia oddzielają się grupami pozostawiając okrągłe, szerokie i płaskie blizny. Pojedyncze konidium ma kształt od elipsoidalnego do cylindrycznego, ściętą podstawę, jest proste lub nieco zakrzywione, gładkie i ma rozmiar 60–90 × 14–22 μm. Posiada zazwyczaj 5 poprzecznych przegród, czasami 4 lub 6–8. Komórki na obydwu końcach są hialinowe, komórki środkowe mają barwę od słomkowej do żółtobrązowej. Na wierzchołkowej komórce jest 3 lub więcej hialinowych przyczepek o długości do 100 μm. Są zazwyczaj pojedyncze, czasami rozgałęzione[3].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest szeroko rozpowszechniony w Europie, występuje także w Afryce Południowej, Azji (Izrael, Japonia, Malezja, Sri Lanka), Australii, południowo-wschodnich rejonach USA, w Brazylii[3].
Pasożytuje na roślinach należących do rodzajów: Crotalaria, Cytisus, łubin, seradela i fasola[3], szczodrzeniec, złotokap[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2017-06-27] (ang.).
- ↑ Zofia Fiedorow, Barbara Gołębniak, Zbigniew Weber, Choroby roślin rolniczych, Poznań: Wyd. AR Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, 2008, ISBN 978-83-7160-468-3.
- ↑ a b c Pleiochaeta setosa [online], Mycobank [dostęp 2017-06-27].
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-75-4.