We hebben Jozef Messely geïnterviewd, hij is sinds 2005 officieel op pensioen. Als kind was hij het sportieve type, hij deed alles wat sport was, behalve zwemmen. Hij deed vooral aan voetbal en tennis.. Als 18-jarige dacht hij dat het onderwijs hem misschien uitstekend zou liggen. Hij vertelde ons ook dat hij een zeer gedreven student was, maar ook zeer gedreven op het gebied van uitgaan.
Hij had nooit verwacht in de politiek terecht te komen. Hij is er eigenlijkgewoon in gerold, zonder het te beseffen. Het was geen grote aanpassing voor hem om als leerkracht burgemeester te worden. Toen hij leerkracht was, was hij ook al voorzitter van het OCMW in Lendelede. Na dat voorzitterschap werd hij burgemeester.
Hij keek niet echt op naar specifieke personen, wel naar mensen die niet naast hun schoenen liepen, die dus nooit vergaten waar ze vandaan kwamen en die rekening hielden met de gewone mens. Hij bleef steeds op dezelfde geijkte manier doorgaan en zoals hij op ’t West-Vlaams zei: ‘Ik vaagde der mijn voeten ni an.’
Jozef vierde zijn pensioen met een zeer uitgebreide reis die hij en zijn vrouw nu elk jaar zo’n paar keer herhalen. Zelfs na zijn pensioen is Jozef nog de gepensioneerde die geen tijd heeft. Hij spendeert vooral veel tijd aan rondtrekken door Europa met de mobilhome, hij hoopt dit zeker nog een paar jaar te kunnen doen.
Ten slotte blikt Jozef terug op zijn carrière die hij niet anders zou aanpakken moest dat mogelijk zijn. Maar zoals hij zelf zegt heeft hij zich erg gejeund tot op het laatste moment in het onderwijs. Het omgaan met jonge mensen hield hem ook jong. Daardoor voelt hij zich door zijn prille leeftijd van vandaag nog altijd tiptop in orde!
Hij had nooit verwacht in de politiek terecht te komen. Hij is er eigenlijkgewoon in gerold, zonder het te beseffen. Het was geen grote aanpassing voor hem om als leerkracht burgemeester te worden. Toen hij leerkracht was, was hij ook al voorzitter van het OCMW in Lendelede. Na dat voorzitterschap werd hij burgemeester.
Hij keek niet echt op naar specifieke personen, wel naar mensen die niet naast hun schoenen liepen, die dus nooit vergaten waar ze vandaan kwamen en die rekening hielden met de gewone mens. Hij bleef steeds op dezelfde geijkte manier doorgaan en zoals hij op ’t West-Vlaams zei: ‘Ik vaagde der mijn voeten ni an.’
Jozef vierde zijn pensioen met een zeer uitgebreide reis die hij en zijn vrouw nu elk jaar zo’n paar keer herhalen. Zelfs na zijn pensioen is Jozef nog de gepensioneerde die geen tijd heeft. Hij spendeert vooral veel tijd aan rondtrekken door Europa met de mobilhome, hij hoopt dit zeker nog een paar jaar te kunnen doen.
Ten slotte blikt Jozef terug op zijn carrière die hij niet anders zou aanpakken moest dat mogelijk zijn. Maar zoals hij zelf zegt heeft hij zich erg gejeund tot op het laatste moment in het onderwijs. Het omgaan met jonge mensen hield hem ook jong. Daardoor voelt hij zich door zijn prille leeftijd van vandaag nog altijd tiptop in orde!