An Lemmens: ‘Een kampvuur op Temptation Island in goede banen leiden. Heerlijk’

De opnames voor The Voice Kids zitten er net op. Later dit najaar mag An Lemmens nog The Voice Senior aan elkaar praten en tussendoor trekt ze elke maandagavond het veld in. Op zoek naar een geschikt lief voor zes boeren en boerinnen in Boer zkt Vrouw. “Mijn eerste reactie toen VTM me voor dat programma vroeg: ‘Je weet toch wie je in huis haalt?’” (lacht)

 Al was het maar omdat haar ideeën qua dierenwelzijn niet noodzakelijk stroken met die van de gemiddelde varkensboer. Het is dan ook geen toeval dat de vee- of kippenboeren in het programma enkel copresentatrice Dina Tersago over de vloer krijgen. “Ik heb niet de naïviteit om op zo’n boerderij rond te lopen en daar een biggetje te knuffelen of een kalfje de fles te geven. Daarom heb ik er, samen met VTM, voor gekozen alleen langs te gaan bij boeren die producten verbouwen die ik zelf ook verbruik.”

En als het nu om een veeboer gaat met een handvol koeien, die overdag op gigantische weides mogen grazen en ’s avonds in uiterst luxueuze stallen slapen?

(lacht) “Dan zal dat alleszins geen al te succesvolle boer zijn. Dat geef ik je op een briefje.”

Niet iedereen is even enthousiast over uw verschijning in Boer zkt Vrouw. Het Algemeen Boerensyndidaat vond het alvast niet kunnen dat u als overtuigd dierenrechtenactiviste een boerenshow presenteert.

“Ik heb dat ook gelezen. Maar ik ben nog op geen enkel erf weggejaagd. Het is ook niet dat ik boeren die dieren houden veroordeel. Ik praat tijdens Boer zkt Vrouw ook met die mensen. Alleen lukt me dat niet terwijl op de achtergrond een kalfje bij de moeder wordt weggetrokken omdat haar melk zo nodig naar de supermarkt moet. Zolang ik trouw kan blijven aan mijn principes, help ik die boeren met veel plezier aan een lief.”

Zou u, pakweg twintig jaar geleden, zelf ooit een brief geschreven hebben naar zo’n boer?

(resoluut) “Nooit. Ik vind het echt chapeau dat mensen mee willen doen aan een datingprogramma. Dat je dat durft, ik sta daar nog altijd versteld van. Ik zeg ook telkens tegen de kandidaten dat ik hen bewonder om hun lef, want zelf zou ik nooit aan een datingprogramma deel durven te nemen.”

Omdat u te goed weet hoe het er achter de schermen aan toegaat?

“Nee, want we zijn bij Boer zkt Vrouw echt wel bezig met het maken van een mooi programma. Iedereen van de ploeg hoopt dat er echte liefde uit voortkomt. We willen ook dat mensen er op hun best uitkomen. Dat is het grote verschil met andere realityprogramma’s, waar het opzet vaak net het tegenovergestelde is. Ik kijk wel graag naar dat soort programma’s, maar ik weet niet of ik me er goed bij zou voelen om ze ook te maken.”

De makers van Temptation Island kunnen zich dat telefoontje naar u dus besparen?

“Dat is een moeilijke. Ik zou heel graag eens zo’n kampvuur in goede banen leiden. Om dan die cheaters eens keihard aan te pakken. Heerlijk. Temptation is ook in niets meer te vergelijken met de echt foute reality uit de beginjaren van het genre. Dingen als Jerry Springer bijvoorbeeld, waarbij het enige doel was mensen belachelijk te maken. Dan weet je op voorhand dat het fout afloopt.”

Dat weet u bij Temptation Island toch ook?

“Mensen weten ondertussen waar ze aan beginnen als ze zich voor dat programma inschrijven. Dat was in de beginjaren van de reality niet altijd het geval. Het gaat voor mij trouwens niet over al of niet deelnemen aan Boer zkt Vrouw of Temptation Island. Ik zou me gewoon nooit voor een televisieprogramma inschrijven.”

Lemmens was dan ook niet het soort meisje dat droomde van ‘iets in de media’. Het plan was om haar liefde voor dieren of fascinatie voor geschiedenis professioneel uit te bouwen. Tot ze tijdens een optreden uit het publiek werd geplukt door een talentscout van de toenmalige muziekzender TMF en tot schermgezicht werd gebombardeerd.

“Ik heb dat aanbod toen enkel aanvaard omdat het me de kans gaf om iets met muziek te doen. Op tv komen hoefde niet zo nodig. Al helemaal niet omdat ik in die periode heel verlegen was. Ik deed toen vooral interviews met grote namen uit de muziekwereld. Een paar van mijn muzikale helden ook. Normaal sla je voor zo’n gesprek een praatje met de artiest die je daarna voor je krijgt. Maar dat soort smalltalk was niets voor mij. Ik kon dat niet. Meestal zat ik gewoon naar de grond te staren. Tot de camera begon te lopen. Heel raar eigenlijk als ik daar nu aan terugdenk. Ik heb later geleerd dat anders aan te pakken, al is dat soort situaties wel lang onnatuurlijk aan blijven voelen. Alsof ik een rolletje moest spelen. Maar ondertussen is het een tweede natuur geworden. Door mijn job ben ik veel socialer geworden.”

Wat heeft u daarbij geholpen?

“Het kantelpunt kwam er toen ik voor het eerst So You Think You Can Dance mocht presenteren. Een coproductie met Nederland waardoor ik Dennis Weening als copresentator naast me kreeg. Een ongeleid projectiel. Compleet het tegenovergestelde van mezelf maar wel iemand waar het supergoed mee klikt. Hij was met de kandidaten altijd los en joviaal. Ik was dat veel minder. Toen er op een gegeven moment een kandidaat naar buiten stormde na een geslaagde auditie en me vastgreep, verstijfde ik helemaal. Dennis vond dat hilarisch. Omdat hij mijn reactie zo vreemd vond, heb ik geprobeerd me ook wat losser op te stellen. Ik begon me meer en meer op mijn gemak te voelen tot die barrière op den duur helemaal weg viel. Alleen wanneer ik plots aangesproken word wanneer ik het niet verwacht – in de supermarkt bijvoorbeeld –, durf ik nog weleens te verstijven.”

Fans komen tussen de droge voeding dus maar beter niet om een selfie vragen?

“Dat hangt ervan af. Als ik daar met mijn kind ben, is het echt not done. Familietijd is familietijd. Mijn kind moet haar mama niet delen met andere mensen.

Krijgt u niet de reputatie van arrogante tante als u dat soort dingen weigert?

“Misschien. Maar mijn kind is belangrijker dan mijn reputatie.”

Onlangs veegde u Thibaut Courtois de mantel uit toen hij op Instagram poseerde met een tijgerwelpje. Onze nationale doelman onder vuur nemen is ook niet meteen iets waar u zich populair mee maakt.

“Als ik ergens een dier mishandeld zie worden, dan spreek ik me daarover uit. Los van wie die persoon is. Ik kan toch moeilijk iedereen die populair is laten passeren? Iemand als Thibaut Courtois heeft bovendien een voorbeeldfunctie. Ik heb ook niet op de man zelf geschoten. Ik ben er zeker van dat hij graag dieren ziet. Maar poseren met zo’n welpje is niet schattig. Er gaat veel dierenleed achter schuil. Dat zou iedereen die Tiger King (Netflix-docu over de business achter het kweken van roofdieren, PD) gezien heeft toch moeten weten.”

Denkt u dan nooit: ‘Deze kelk laat ik aan me voorbijgaan’?

“Tuurlijk wel. Ik heb ook niet altijd zin in de bagger die ik na zo’n post over me heen krijg. Maar die bagger hoort er blijkbaar bij als je, zoals ik, nogal uitgesproken voor je mening uitkomt. Bij die foto van Courtois heb ik even gedacht ‘ik doe alsof ik dit niet gezien heb’. Ik lag net in bed toen iemand me zijn Instagram-post doorstuurde. Ik heb mijn telefoon uitgezet met het idee het te laten passeren. Om hem vijf minuten later toch weer in te schakelen en een reactie te typen. Ik kan het niet laten. Het voelt alsof ik gefaald heb, wanneer ik niet op dat soort dingen reageer.”

Uw strijd tegen broodfokkers en wantoestanden in de vleesindustrie heeft u al doodsbedreigingen en rechtszaken opgeleverd. Dat gaat toch ver?

“Het zijn allebei werelden waar veel geld in rondgaat en waar niet alles volgens de regels gebeurt. Als je mensen in hun portefeuille raakt, dan vinden ze dat niet leuk en krijg je dat soort reacties. Plezant is dat niet. Zeker niet als je weet wat er in het verleden al is gebeurd met mensen zoals Karel Van Noppen die durfden aan te klagen wat er in slachthuizen gebeurt.”

Krijgt u dan schrik?

“Daar ga ik me niet over uitspreken. Ik wil mensen niet op gedachten brengen. Maar één ding is zeker, ik ga sowieso mijn mond niet houden.”

Iets anders, u bent onlangs veertig geworden...

“(onderbreekt) Ik zat op die vraag te wachten. In aanloop naar mijn verjaardag kreeg ik ineens overal aanvragen voor interviews over ‘veertig worden’. Dan denk ik: waar waren jullie vorig jaar? Ik ben er toen op dezelfde dag 39 geworden. Waarom zou die veertig jaar een mijlpaal moeten zijn? Ik heb dat gevoel totaal niet.”

Voor veel mensen is veertig toch een lastig getal?

“Is dat zo? Of is het vooral een gevoel dat hen wordt opgedrongen?”

Is leeftijd in de televisiebranche dan geen issue?

“Waarom zou dat een issue zijn?”

Omdat u, om maar iets te zeggen, niet zo heel veel presentatrices van boven de vijftig op het scherm ziet.

“Vraag je me nu of ik me zorgen maak over mijn werk nu ik veertig ben?”

U kan er toch niet omheen dat vrouwen vanaf een bepaalde leeftijd minder kansen krijgen.

“Ik weet het niet. Ik ben alvast iemand die op tv graag vrouwen – en mannen – van alle leeftijden ziet. Natuurlijk is er altijd jong geweld dat er zit aan te komen. En misschien houdt het voor mij binnen tien jaar op, maar daar denk ik niet zo over na. Ik mag nu heel toffe dingen doen en ik ben goed in wat ik doe. Ik durf dat van mezelf te zeggen. Ik zit niet in met de vraag ‘wat als dit plots ophoudt’. Waarom zou ik me zorgen maken over iets wat nu nog niet zo is? Ik ben altijd een piekeraar geweest. Ook voor problemen die er niet waren was ik oplossingen aan het zoeken. Sinds ik dat heb afgeleerd ben ik veel gelukkiger.”

Er is met andere woorden geen plan B?

“Er is zelfs nooit een plan A geweest. Ik vind het heel leuk hoe het tot nu is uitgedraaid. Maar als het plots stopt, dan is dat maar zo. Ik kan me daar nu niet druk in maken. Dat is veranderd met ouder worden, denk ik. (lacht) Misschien heeft dat veertig worden toch iets veranderd.”

Zijn er dan op tv-vlak, naast Temptation Island dan, helemaal geen dingen die u graag nog eens zou doen?

“Ik was bijvoorbeeld heel graag de producer van Tiger King geweest. En dichter bij huis vind ik wat Fatma Taspinar nu met de Cel Vermiste Personen doet heel triggerend. Maar het is niet dat ik de absolute noodzaak voel om nu zo’n soort programma te gaan maken.”

U bent nog geen koffie gaan drinken met de zenderbazen om hen uw plannen uit de doeken te doen?

“(droog) Dat doe ik nooit.”

En ik die dacht dat netwerken zo belangrijk was in televisieland.

“Tuurlijk hoeft dat niet. Net zomin als interviews geven aan de boekskes en overal je kop laten zien. Ik ben al twintig jaar bezig en ik presenteer de grootste programma’s. Ik ben het levende bewijs dat je ook zonder dat soort dingen kan. Ik weet zelfs niet eens hoe mijn bazen er precies uitzien. (lacht) Misschien moet ik ze toch eens googelen.”