Hallenaar met één arm reikt hand aan lotgenoten die ook fantoompijn hebben: "Onze pijn lijkt wel taboe"

Georges staat elke dag op met fantoompijn en gaat er elke avond mee slapen. "Dat stopt niet. Als ik met iets bezig ben en mijn gedachten kan verzetten, voel ik het minder, maar daarna begint het weer", vertelt Georges over zijn fantoompijn, een term die wijst op pijn in een lichaamsdeel dat er niet meer is. "Het stuk van mijn arm dat ik nog heb, doet geen pijn. Maar het stuk dat niet bestaat, dat wel. Ik kan moeilijk omschrijven hoe het voelt. Ik noem dat zingelen."

Georges vindt dat mensen met fantoompijn meer aandacht verdienen. "Ik zou graag in contact komen met mensen die hetzelfde meemaken als ik, die ook pijn voelen in een lichaamsdeel dat ze verloren hebben", zegt Georges. "Ik heb twee keer kanker gehad en voor kankerpatiënten wordt veel gedaan. Maar fantoompijn lijkt wel een taboe. Je hoort er niks van op de radio of op tv. Nochtans zijn er veel mensen die het hebben. Ik weet niet of het ooit weg zal gaan. De medicatie die ik neem, helpt niet."

Georges verloor zijn arm bij een ongeval met een vrachtwagen. "Ik kwam van de supermarkt, toen een vrachtwagen mij omver duwde en over mijn been reed. Dat heb ik gelukkig kunnen houden, met drie vijzen erin, maar mijn arm was plat. Ik heb toen meer dan drie maanden in het ziekenhuis gelegen", vertelt Georges over dat noodlottige moment. Toch laat hij de moed niet zakken. "Ik woon alleen maar mijn dochter doet veel voor mij, mijn boodschappen bijvoorbeeld. Ik durf ook niet alleen een douche te nemen, want als ik val, geraak ik niet meer recht. Maar als ik op café ga, en eens een mop kan vertellen, voel ik mij goed."