Hoofdstuk IV. Wielersport in Kalken in de naoorlogse periode. - Sint ...

Hoofdstuk IV. Wielersport in Kalken in de naoorlogse periode. 

A. De organisatie van wielerwedstrijden. 

Een organisatie van wielerwedstrijden was niet meer hetzelfde als tijdens het interbellum. De 

verkeerswetgeving op de wielerkoersen maakte gaandeweg van het inrichten van een 

wedstrijd een ernstige zaak met verantwoordelijkheden. Er waren meer factoren waarmee 

rekening diende gehouden te worden: een pilootwagen en een bezemwagen, seingevers, 

afsluiting of afspanning in de aankomstzone, grootte van de omlopen, verplichting tot ehbogebreveteerde, 

enz…. 

Dat maakte het ook moeilijker voor de plaatselijke burgemeesters om een vergunning voor 

wedstrijden onderbeginnelingen of niet-aangeslotenen BWB te verlenen. 

Die problematiek zal de lezer in dit hoofdstukonderdeel van tijd tot tijd geïllustreerd zien met 

lokale voorbeelden. 

Onderbeginnelingen: de nog niet aangeslotenen bij de BWB 

Nieuwelingen of beginnelingen: aangeslotenen bij de BWB. Het eerste officieel 

nationaal kampioenschap had te Wetteren plaats in 1929. In 1965 was er geen 

nationaal kampioenschap. 

Zuivere liefhebbers: het eerste officieel nationaal kampioenschap werd verreden in 

1919. Bestond tot in 1946. 

Juniores: eerste officieel nationaal kampioenschap werd verreden in 1926 te 

Antwerpen. De categorie bestond tot in 1946. Opnieuw ingevoerd sinds het 

overgangsjaar 1965. 

Liefhebbers of amateurs: ontstaan door versmelting van de categorieën van zuivere 

liefhebbers en juniores in 1947. Die categorie bleef bestaan tot in 1995. 

Beloften: categorie opgericht in 1995. 

Elite zonder contract: categorie opgericht in 1995. 

Onafhankelijken: het eerste officiële kampioenschap werd in 1911 in Bastenaken 

verreden. De categorie bestond van 1911 tot 1940 en van 1945 tot 1965. Tijdens de 

Tweede Wereldoorlog aangeduid als beroepsrenners B. 

Beroepsrenners of Elite met contract: blijkbaar sinds ontstaan wielersport. Profs 

konden na Wereldoorlog II een tijdlang als individuele aan wedstrijden deelnemen. 

Kort na Wereldoorlog II werd blijkbaar kortstondig een onderscheid gemaakt tussen 

Beroepsrenners A en B, niet vergelijkbaar met de onderverdeling tijdens die 

oorlogsperiode. 

Tabel 7. Algemene onderverdeling in categorieën BWB. 

1. De BWB waakt. 

Na WO II eiste de Belgische Wielrijders Bond (BWB) in het wielersportleven een steeds 

belangrijkere rol op. De BWB heeft wel druk op de wetgever gezet om komaf te maken met 

concurrentie op het vlak van wielerwedstrijdorganisaties, die aan weinig of niets voldeed, 

maar rechtstreeks blijkt de BWB daar volgens Johan Van Win geen vat op gehad te hebben. 

Voor zover we konden nagaan, bestonden er kort na WO II nog steeds enkele 

herbergiersverenigingen die ter gelegenheid van de traditionele kermissen wielerwedstrijden 

wilden inrichten. Zonder goede contacten met de BWB lukte dat blijkbaar niet zo erg en men 

nam regelmatig een toevlucht tot het inrichten van wedstrijden voor niet-BWB-aangeslotenen. 

Gemeentebesturen die zulke wedstrijden toelieten, ook het Kalkense gemeentebestuur, 

werden door de BWB op de vingers getikt, gesteund door de invoering van nieuwe richtlijnen 

Vruchten van het platteland 16 55 Belgisch Kampioenschap 19 augustus 2007

(verzekeringen, veiligheidsmaatregelen bij de aankomst door het plaatsen van een afsluiting 

vóór en na de streep, enz…). Dat blijkt overduidelijk uit een schrijven van de Oostvlaamse 

Afdeling van de Koninklijke Belgische Wielrijdersbond van 30 mei 1951 aan het Kalkense 

gemeentebestuur. Daarin beëindigde de voorzitter van die afdeling, burgemeester Du Chateau 

van Wetteren, de uiteenzetting met de zin: Ik denk niet dat wij er enig belang bij hebben om 

koersen voor niet aangeslotenen toe te staan. 

De geplande wedstrijd voor beginnelingen BWB op de wijk De Kruisen van donderdag 20 

september 1951 werd door de BWB verboden omdat die dag het interclubkampioenschap 

plaatshad. De Kalkense burgemeester verleende ten uitzonderlijken titel de toelating tot de 

organisatie van een wedstrijd voor nieuwelingen niet-BWB om de wijk Kruisen niet te 

benadeligen tegenover de andere wijken ter gelegenheid der kermis 19 . 

Het Kalkense gemeentebestuur zou in de komende jaren nog af en toe wielerwedstrijden voor 

niet-aangeslotenen BWB toestaan omwille van de geldende wijkkermisagenda. Dat zou leiden 

tot vermaningen vanwege de BWB in onder andere 1952 en 1954. 

Met het rondschrijven uit 1954 werd van de plaatselijke overheid een schriftelijke verklaring 

verwacht om gedurende het seizoen 1954 geen toelating meer te geven op het grondgebied 

van de gemeente wielerwedstrijden voor renners niet aangesloten bij de Belgische 

Wielerbond in te richten. We weten niet van welke datum die omzendbrief dateert, maar voor 

zover we konden nagaan, was de wedstrijd ter gelegenheid van Vromondstraatkermis op 9 

mei 1954 de laatste verreden wedstrijd voor niet BWB-aangeslotenen in die periode. Een 

gelijkaardige aanvraag voor de organisatie van zo’n wedstrijd op de wijk De Kruisen ter 

gelegenheid van Kalkenkermis 1954 werd niet meer toegestaan. 

Tot omstreeks 1960 werden sommige wielerwedstrijden ter gelegenheid van wijkkermissen 

dan maar omschreven als valiezenkoersen. Die wedstrijden liepen over een relatief beperkte 

afstand. Volgens André De Kegel ging het om wedstrijden van een tiental ronden van 3 à 4 

km lang. Aan die wedstrijden namen vooral plaatselijke jongeren en niet-BWB-aangeslotenen 

deel. Gesleur met valiezen en verkleedscènes zoals tijdens de periode vóór WO II kwamen er 

niet meer aan te pas. 

Dat er strengere voorwaarden golden voor de organisatie van wielerwedstrijden, komt tot 

uiting in twee voorbeelden uit de jaren 1950-1951. 

De Verenigde herbergiers van de Vromondstraat richtten op 20 mei 1950 een wielerwedstrijd 

in waarbij de burgerlijke verantwoordelijkheid verzekerd was. 

Een stapje verder dienden volgende organisatoren te gaan. De Verenigde herbergiers van de 

Zomerstraat kregen van het gemeentebestuur de toelating een wielerwedstrijd in te richten op 

1 mei 1951 op voorwaarde dat de renners verzekerd waren en dat de aankomstlijn 

afgespannen was 50 meter vóór en 15 meter na de aankomstlijn. De plaatselijke politie zou 

zich met de ordedienst gelasten. 

2. Club Sport en Nering Kalken, nr. 506: een gemeentelijke overkoepelende organisatievorm. 

a. Over de oprichting 

De organisatie van de wedstrijden voor beroepsrenners te Kalken tijdens de periode 1945- 

1960 moet meer dan waarschijnlijk toe te schrijven zijn aan een groep mensen die onder een 

bepaalde organisatievorm werkzaam waren. Verdere gegevens daarover ontbreken echter. 

Van 12 september 1950 dateert een schrijven van de toenmalige voorzitter Marcel De Wilde 

en secretaris Ernest De Gelder van Sport en Nering Kalken – bij de BWB gekend onder de 

benaming Club Sport en Nering nr. 506 - de burgemeester, schepenen en raadsleden van 

Kalken met de vraag tot het bekomen van een gemeentelijke bijdrage voor de organisatie van 

een wedstrijd voor onafhankelijken op de wijk Eesvelde op kermismaandag 1950. 

19 

Gemeentehuis Laarne, Archief Kalken, nr. 205.9, Sportcomité Kalken I en II, brief 12 september 1951. 


De vereniging is mogelijk gegroeid naar analogie met de gelijknamige sportvereniging uit 

Wetteren die reeds in 1925-1926 een sportwerking was begonnen. Volledigheidshalve melden 

we ook het bestaan van een Sport-en Neringafdeling in Beervelde vanaf 1953. 

De Club Sport en Nering nr. 506 stond dus in direct contact met de regionale BWB-afdeling 

met als contactpersoon Maurice Blancquaert uit Beervelde. 

Sport en Nering had op 9 maart 1950 reeds 5000 BEF gemeentelijke toelage gekregen. Sport 

en Nering Kalken had toen reeds 60.000 BEF uit eigen middelen aan organisatoren van 

kermiswielerwedstrijden gegeven. 

Diezelfde Kalkense vereniging organiseerde met gemeentelijke financiële steun de aankomst 

van de tweede rit van de Ronde van België voor Onafhankelijken op 29 juli 1951. Vanuit de 

Provinciale Technische Dienst kreeg de toenmalige secretaris ad interim, Matthys uit de 

Koffiestraat, bij brief van 27 juli 1951 toestemming voor die organisatie onder vier 

voorwaarden: 

- het verkeer der voetgangers mag in geen geval belemmerd worden. 

- voor de toeschouwers mogen op de openbare weg (zelfs langs beide kanten) plaatsen 

worden voorbehouden op voorwaarde dat daardoor het verkeer niet wordt stilgelegd. 

- De afgesloten plaats moet zó zijn aangelegd dat de baan voor de weggebruikers 

toegankelijk blijft zonder dat hun daarvoor enige betaling mag gevraagd worden. 

- De inrichters blijven alleen verantwoordelijk voor de schade, ongevallen of 

ongemakken die deze toelating kan meebrengen. Daarom bij aankomst der renners 

mag het verkeer kortstondig en tijdelijk worden stilgelegd of omgeleid, doch slechts 

wanneer noodzakelijk om ongevallen te voorkomen. 

Een bijkomende moeilijkheid was het tramverkeer van de NMVB dat tussen 17 en 19 uur 

tussen Kalkendorp en Kalken-stelplaats diende onderbroken te worden. Meteen weten we dat 

de aankomst plaats had in de Vaartstraat, en wel ter hoogte van het kasteeltje Ter Weiden, de 

woonplaats van burgemeester Werner Tibbaut. Het gemeentebestuur diende de aanvraag tot 

onderbreking van het tramverkeer in. 

Tijdens de gemeenteraadszitting van 2 december 1952 werd de beslissing genomen tussen te 

komen in de kosten voor het inrichten van sportfeesten en sportmanifestaties ter gelegenheid 

van feestelijkheden die een algemeen karakter dragen en geenszins voor het inrichten van 

wielerwedstrijden voor een bepaalde wijk. Een krediet van 10.000 Bfr zou daarvoor voorzien 

worden in de gewone dienst der uitgaven. 

Volgens de overlevering stonden vooral Roger De Broe en onderwijzer Jozef Meys aan de 

wieg van een nieuwe gemeentelijke werkgroep die op 15 november 1954 opgestart werd 

onder de benaming Sportkomité Kalken. Meer dan waarschijnlijk nam die werkgroep de 

werkzaamheden van de hiervoor genoemde werkgroep over; ze bleef bij de BWB trouwens de 

oorspronkelijke erkenning van Club Sport en Nering nr. 506 behouden. In de briefhoofden 

van de vereniging werden in de loop der jaren meerdere benamingen gebruikt: Sport en 

Nering Kalken, Sportkomité Kalken en laatst Feest- en Sportkomité Kalken. 

Voor de eerste werkjaren tot 1962 blijkt weinig bruikbare informatie bewaard te zijn (wel een 

kasboekje met algemene kosten- en batenvermeldingen voor de periode 1955-1962). 

Werkdocumenten voor 1962-1964 blijken wel beschikbaar evenals gegevens vanaf ca. 1969 

tot 1981. 

De werkgroep Sport en Nering Kalken fungeerde als tussenpersoon voor de organisatie van 

wielerwedstrijden tussen de Belgische Wielrijdersbond en de eigenlijke inrichters (herbergiers 

en privé-personen). 

b. Werkingsmiddelen en financiële ondersteuning. 

Sport en Nering Kalken was voor de inkomsten afhankelijk van het gemeentebestuur 

(subsidies), Sport en Nering Wetteren (retributie op verkoop met zegeltjes), financiële steun 

vanuit de verschillende wijken van de gemeente, de organisatie van een cyclocrosswedstrijd 

en de opbrengst van een jaarlijks sportbal. 


De van jaar tot jaar steeds mindere bedeling van sport en neringzegels in Kalken op het einde 

van de jaren 1960 leidde tot een steeds kleinere winstverdeling. 

Was Sport en Nering Kalken opgericht om vooral de plaatselijke wielersport te promoten, dan 

zouden vanaf begin de jaren 1960 ook zowat alle andere lokale sportverenigingen een 

financieel duwtje in de rug krijgen: Volleybalclub Kalken, Tele Boxing Club Kalken, FC 

Hoger Op Kalken, FC Opel Kalken, Turnclub Kalken, KAJ-Kalken voor de organisatie van 

de jaarlijkse oefencross, de Boerenkrijgruiters, wielertoeristenclub Calcine, enz... 

Bovendien kregen ook verschillende supportersclubs van plaatselijke renners een bescheiden 

financiële steun, zoals bijvoorbeeld de supportersclub Sylvain Engels in 1970. 

Illustratie 47. Briefhoofd van 

vzwd Sport en Nering Wetteren die de 

spaarzegels uitgaf. 

Ook andere groeperingen vroegen en kregen financiële steun. Vooral na de omvorming tot 

Sport- en Feestcomité Kalken was dat het geval. Konden rekenen op financiële hulp: 

Koninklijke Harmonie Ste.-Cecilia Kalken, Zang- en Siervogels Kalken, het comité dat Sint- 

Denijskermis in de Boombos inrichtte, het comité dat Zomerstraatkermis inrichtte, 

gebuurtedekenij Vromondstraat-Gaverstsraat, het Breughelcomité, de Verenigde 

Kleindiervrienden voor Kalken en Omliggende, de avondmarkt Kalkenkermis, het 

Karnavalcomité, de Rode Kruisafdeling, Jeugdraad Kalken, enz. 

Sportactiviteiten of feesten van de plaatselijke scholen of zomerfeesten en Vlaamse kermissen 

konden echter niet rekenen op financiële steun van Sport- en Feestcomité Kalken. 

De fusie met Laarne tot de nieuwe gemeente Laarne zou daarin toch enige verandering 

brengen. Socio-culturele verenigingen zouden voortaan niet meer door Sportcomité Kalken 

gesteund worden. 

Voor de periode 1981-1982 bijvoorbeeld, stelde Sportcomité Kalken geld ter beschikking 

voor de viering van de sportlaureaten, een toelage voor de avondmarkt en een muziekoptreden 

ter gelegenheid van Kalkenkermis, een toelage voor de KAJ-oefencross en toelagen aan 

georganiseerde wielerwedstrijden. Die laatste toelagen werden vastgesteld op 2500 frank voor 

een wedstrijd voor veteranen en cyclosportieven, 3500 frank voor nieuwelingen, 4000 frank 

voor juniores en 5000 frank voor liefhebberswedstrijden. 

Tijdens de periode 1974-1982 ontvingen een tiental renners een financieële bijdrage: Roland 

De Lathouwer, Georges De Kestelier, Johan De Lathouwer, Patrick Van Damme, Jean-Pierre 

Sennesael, Dirk Leboeuf, Jos Verstraeten, Marc Hendrickx, Eddy De Clercq, Eddy Van 

Puyenbroeck en Rudy Rogiers. 

c. Samenstelling. 

De samenstelling van Sportcomité Kalken was gebaseerd op een fractie van de gemeenteraad 

en vertegenwoordigers van wijken waar sportactiviteiten werden ingericht. De werkgroep 

telde ongeveer 20 personen, zowat evenredig verspreid over de verschillende wijken van de 

gemeente. Zo konden wijkgebonden jaarlijkse omhalingen gemakkelijker uitgevoerd worden. 


De vroege jaren 1960 verliepen zeer woelig voor het sportcomité. Als uitloper van politieke 

verdeeldheid op het vlak van lokale wielerorganisaties werd Wielerclub Kalken opgericht en 

een dispuut om persoonlijke redenen had men ook de medewerking verloren van een 

belangrijke persoon als onderwijzer en voorzitter Jozef Meys. 

De oudst aangetroffen ledenlijst, die voor het werkjaar 1963, was de volgende: Crommelynck 

Marcel (voorzitter), De Vogelaere Marcel (secretaris) 20 , gemeentesecretaris De Landtsheer 

Marcel (penningmeester), burgemeester en erevoorzitter Tibbaut Werner, Pikhaus Rudolf, 

Plaetinck Jozef, De Broe Roger, Dhooghe Floris, De Landtsheer Jules, Rogiers Aimé en De 

Kegel Jozef. 

Illustratie 48. Sportcomité Kalken, eind jaren 1950- begin jaren 1960. 

Staand van links naar rechts: Cyriel Vermeersch, Marcel De Landtsheer, Georges Bogaert, 

Aimé Rogiers, Marcel Scheire, x, x, Floris Dhooghe, André Braeckman en Arsène De Kesel. 

Zittend van links naar rechts: Baert, René Blancquaert, burgemeester Werner Tibbaut en 

onderwijzer Jozef Meys. 

Verzameling Gemeentehuis Laarne, Archief Kalken. 

Tot midden 1971 bleef de samenstelling van die werkgroep nagenoeg dezelfde. De 

ondertussen overleden gemeentesecretaris Marcel De Landtsheer was vervangen door Marcel 

Rogiers. Diverse bewaarde jaarlijkse ledenlijsten vermelden twintig leden. Een 

herstructurering met – opnieuw - politieke achtergrond zorgde in augustus 1971 voor een 

herverdeling van de belangrijkste taken. Floris Dhooghe werd de nieuwe voorzitter en onder 

zijn voorzitterschap zou het sportcomité voor een aantal succesrijke organisaties zorgen. 

Stuwende kracht achter het sportcomité Kalken was Floris Dhooghe, onder andere in de 

functie van schepen van sport. 

20 

Marcel’s vader was beroepsrenner van 1902 tot 1908: Rene De Vogelaere. Hij reed vooral op de piste. 


Dat er in het midden van de jaren 1970 een groep jonge wielrenners aantrad, vergemakkelijkte 

misschien wel die opdracht. In die periode konden heel wat Sterritten voor liefhebbers en 

twee aankomsten van een rit van de Ronde van België voor liefhebbers georganiseerd 

worden. 

Na de gemeentefusie van 1 januari 1977 bezat de nieuwe gemeente Laarne echter twee 

gemeentelijke sportcomités. 

Begin 1986 drong een reorganisatie van het Kalkense sportcomité zich op. De poging om, 

onder leiding van de nieuwe voorzitter Jozef Plaetinck, het sportcomité om te vormen tot een 

overkoepelend orgaan voor alle sporten in Kalken mislukte. Het sportcomité hield op te 

bestaan. 

Het aantal georganiseerde wielerwedstrijden op Kalkens grondgebied daalde in die periode 

eveneens heel sterk. Jarenlang zou het feestcomité van de wijk Hussevelde ter gelegenheid 

van Kasseikenskermis in juli de enige zijn om wielerwedstrijden in te richten. 

Sindsdien moet voor de organisatie van wielerwedstrijden op het ganse Laarnse grondgebied 

beroep gedaan worden op Sportclub Laarne (gesticht op 1 december 1946). 

Illustratie 49. De vaste kern van het gemeentelijke sportcomité tijdens het voorjaar van 1971. 

Vooraan van links naar rechts: Floris Dhooghe, Marcel Crommelinck, Marcel De Vogelaere 

en gemeentesecretaris Marcel Rogiers. 

Achteraan van links naar rechts: Roland Huysveld, Roger De Broe, Antoine Uytterschaut, 

Jozef Plaetinck en Eugène De Fré. 

Verzameling Gemeentehuis Laarne, Archief Kalken. 

d. De inrichting van wielerwedstrijden voor beroepsrenners 

De inrichting van wielerwedstrijden voor beroepsrenners was een grote uitdaging. In de 

periode 1945-1960 werd onder de benaming Vlaamse Pijl in Kalken (minstens) acht keer een 

beroepsrennerswedstrijd ingericht (zie bijlage 3). 


Het is duidelijk dat de wedstrijden van 1945 en 1947 ingericht werden omdat de plaatselijke 

De Wannemaeker op dat moment beroepsrenner was. 

De wedstrijden tijdens de periode 1955-1960 waren dan weer als een hommage aan Leon De 

Lathouwer bedoeld. Geen van beiden slaagde erin in eigen dorp de overwinning te behalen. 

Waarschijnlijk was de organisatie van die wedstrijden in handen van een gemeentelijke 

werkgroep of van het gemeentelijk sportcomité (vanaf 1954). Vast staat dat meester Jozef 

Meys er sterk bij betrokken was. De gemeente Kalken vroeg meermaals logistieke steun aan 

buurgemeente Wetteren en er diende telkens een regeling voor het openbaar vervoer 

gevonden te worden. 

Guy Roels, die de gebeurtenissen als bewoner van de Vaartstraat, waar de aankomst plaatshad 

ter hoogte van het kasteeltje van burgemeester Tibbaut, van nabij had meegemaakt, verhaalde 

enkele anekdotische gegevens: 

- Kalkenaar Maurice Uytterschaut was tijdens de jaren 1950 speaker van dienst aan de 

aankomstplaats. 

- bij die gelegenheid kwamen negers in de straat snoep verkopen. Dat was een plezante 

aangelegenheid. 

- mensen kwamen vragen om een fietsstalplaats te huren in het poortgebouw van de familie 

Roels. 

e. De aankomst en start van een rit tijdens de Ronde van België voor Liefhebbers van 1982. 

Op het hoogtepunt van een wielergekke periode vond een aankomst en een start van een rit 

van de Ronde van België voor Liefhebbers plaats te Kalken op 16 en 17 juni 1982. Aan het 

einde van de met aankomst te Kalken op 16 juni 1982 dienden de renners nog een viertal 

ronden af te leggen op Kalkens grondgebied. 

Rudy Rogiers, Johan De Lathouwer en Jean Pierre Sennesael zorgden voor een niet 

onbelangrijke lokale inbreng. Bovendien zorgde Rudy Rogiers voor de kers op de taart door 

die Ronde van België op zijn naam te schrijven. 

f. De trofee voor sportverdienste 

Sportcomité Kalken hechtte grote waarde aan de sportieve inspanningen van wielertoeristen 

in hart en nieren. Nadat ook wielertoeristenclub De Calcine beloond werd met de sporttrofee, 

ontvingen in 1976 Marc Clement en Rosette Van der Stuyft diezelfde trofee voor 

sportverdienste. 

Van Rijsselberghe Rita 1973 Paardensport 

FC Opel Kalken 1973 Voetbal 

Wielertoeristenclub Calcine 1975 Wielrennen 

Clement Marc 1976 Wielrennen 

Van der Stuyft Rosette 1976 Wielrennen 

De Lathouwer Johan 1977 Wielrennen 

Volleybalclub Kalken 1977 Volleybal 

Rogiers Rudy 1979 Wielrennen 

Boerenkrijgruiters 1979 Paardensport 

Fiers Nadine 1981 Wielrennen 

Matthijs Erwin 1981 Boksen 

Rogiers Rudy 1981 Wielrennen 

Tabel 8. Overzicht van de laureaten van de trofee voor sportverdienste van Sport en Nering 

Kalken. 


Die trofeeën werden meestal uitgereikt tijdens de jaarlijkse sportbals van Sport en Nering 

Kalken. Die sportbals, waarvan de eerste editie doorging eind 1962, gingen door in zaal 

Koninklijke Harmonie in de Koffiestraat. 

Het sportbal van 9 september 1978 werd ingericht ten voordele van Roland De Lathouwer, 

een beloftevolle liefhebber die het slachtoffer was geworden van een bizar verkeersongeval. 

3. Wielerclub Kalken 

Het gemeentelijke sportcomité kreeg blijkbaar eind 1961 “concurrentie” van de toen 

pasgestichte wielerclub Kalken. Die club was aangesloten bij de Gentse Veloclub. 

Wielerclub Kalken zou via de Gentse Veloclub, met medewerking van de BWB, vooral 

cyclocrossen inrichten. De nieuwe club zorgde voor de organisatie van een eerste cyclocross 

in Kalken op 18 februari 1962. 

Illustratie 50. Wielerclub Kalken vergaderde in de herberg van Maurice Oosterlinck in de 

Vaartstraat, ongeveer rechtover de tramstatie. Deze foto, met een deel der bestuursleden, 

dateert van kort vóór 1964. 

Van links naar rechts vooraan (volwassenen): Georges Bogaert, Maurice Oosterlinck, Basiel 

Schepens, persoon gehuwd met Angèle Van Wesemael (Eesvelde) en Valère De Coster. 

Van links naar rechts achteraan: echtgenote Georges Bogaert, Roger Buyle, broer Roger 

Buyle, Rene Roggeman, Medard Schepens, dochter Maurice Oosterlinck, vrouw Maurice 

Oosterlinck, Jan Stevens. Half verscholen: een onbekende en twee orkestleden. 

Verzameling Florent Schepens. 

Wielerclub Kalken bestond vooral uit personen die, alhoewel ieder van hen ook reeds zijn 

verdienste op lokaal wielervlak had, geen plaats kregen in het gemeentelijk sportcomité: 

voorzitter Georges Bogaert, ondervoorzitter Raymond De Veirman, secretaris herbergier 


Maurice Oosterlinck (schrijver), penningmeester Raoul Sergeant, Rene Van Peteghem, Roger 

Loquet, Jozef De Raeve, Jules Colman, verzorger Basiel Schepens en Theofiel Van De Velde. 

Wielerclub Kalken kreeg echter geen gemeentelijke financiële steun en de organisatie was 

geen lang leven beschoren. Omstreeks 1964-1965 verdween de werkgroep. Mogelijk had het 

overlijden van Basiel Schepens daar veel mee te maken. 

Wielerclub Kalken kon op geen financiële steun van het gemeentelijk sportcomité rekenen. 

Het gemeentelijk sportcomité gaf enkel steun aan wijkgebonden wedstrijdorganisatoren en 

niet aan particulieren… 

4. De organiserende herbergiers, wielerliefhebbers en andere sporten feestcomités 

De grote invloed van de herbergiers op het wielergebeuren bleef ook na WO II bestaan. 

Alleen deed men meer en meer beroep op bijvoorbeeld mensen uit het onderwijs en 

verzekeringsagenten om wedstrijden aan te vragen bij de officiële instanties zoals de lokale 

overheid, de politie en de verzekeringsmaatschappijen. 

Zo groepeerden begin de jaren 1950 op de wijk De Kruisen de herbergiers zich, met als 

secretaris gemeenteonderwijzer Edmond Lauwaet. De verenigde herbergiers van de wijk De 

Kruisen richtten op 17 april 1959 een wielerwedstrijd in voor nieuwelingen. Die herbergiers 

waren: Remi Verschraegen, Michel Verschraegen, Roger Cours, Marcel De Vogelaere en 

Alfons Van Acker. Zij deden bij brief van 8 april 1959 aanvraag tot toestemming aan het 

gemeentebestuur… 

Nog tot ongeveer eind de jaren 1960 werden wielerwedstrijden ingericht door verenigingen 

van herbergiers. Door het verdwijnen van steeds meer en meer herbergen, diende een andere 

organisatievorm gevonden te worden om de steeds zwaardere financiële inspanningen voor de 

organisatie van een wielerwedstrijd te kunnen dragen. Naar analogie van het gemeentelijk 

Sport- en Feestcomité werden vanaf begin de jaren 1970 wijkgebonden Sport- en feestcomités 

opgericht: op de wijken Hussevelde (oprichting 1972), Eesvelde (1975-1976) en Zomerstraat. 

Het Feest- en Sportcomité Hussevelde zou dertig opeenvolgende edities van 

Husseveldekermis een of meerdere wielerwedstrijden inrichten. Die comités konden echter 

niet onafhankelijk van het Sportcomité Kalken wedstrijden organiseren. 

Sinds 2006 wordt aangeknoopt met de traditie van wielerwedstrijden ter gelegenheid van 

Vaardekenskermis. Feestcomité De Keile gaf carte blanche aan Claude Van Nieuwenhuyse en 

Hendrik Van Caenegem om een wielerwedstrijd voor BWB-juniores in te richten. 

Wijk Vaart 

Wijk Hussevelde 

Wijk Eesvelde - 

Provinciebaan 

Van Caenegem Theofiel 1951, 1953, 1956, 1970-1975 

Hanselaer 1970 

Maurice De Smet 1970 

Marcel De Vogelaere 1971 

André Sennesael 1971-1975 

Basiel Verstuyft 1951 

Prosper Fiers 1961 

Robert Colman 1962 

Leon Plehiers 1972-1975 

Marcel Lis 1972-1975 

VErschueren Julien 1972 

Rene Blancquaert 1951-1954 

Remi Van Den Berghe 1955, 1958, 1960 

Theo Willems 1956-1958, 1960 

Robert De Lathouwer 1959 

Marcel De Vogelaere 1964, 1965, 1967, 1971-1975 

Leon Schack 1967 

Maurice De Wannemaeker 1967 


Wijk Zomerstraat 

Wijk Kruisen 

Molekenskermis 

Julien Van Houdenhoven 1968-1970, 1972-1973 

Rudolf Pikhaus 1972-1973 

Leon De Lathouwer 1971-1975 

Ronny Claes 1978 

Adolf Vergaelen 1950-1951 

Cesar Verstraeten 1973 

Cesar Roels 1973 

Roger De Broe 1969 

Michel Verschraegen 1952-1956 

Edmond Lauwaet 1954, 1957, 1959 

Eugeen Bogaert 1960 

Marcel De Vogelaere 1963-1965, 1970-1975 

Alfons Van Acker 1972-1974 

Roger De Broe 1975 

Michel Verschraegen 1951, 1956-1957 

Wijk Kruisen Sint- 

Pietersfeest Remi Verschraegen 1957 

Wijk Koffiestraat 

Edmond Lauwaet 1950 

André Braeckman 1957-1958, 1961 

Alfons Van Acker 1960, 1966 

Marcel De Vogelaere 1964-1966, 1968, 1971-1975 

Roger De Broe 1953, 1958, 1963, 1968, 

1971-1975 

Wijk Heirweg 

Marcel Van De Velde 1950 

Roland Huysveld 1975, 1978, 1979 

André Van Rijsselberghe 1975, 1978 

Wijk Vromondstraat Rene Bogaert 1952, 1954 

Georges Bogaert 1953, 1955, 1957 

Eugeen Bogaert 1958 

Jules De Landtsheer 1961, 1964, 1967, 1975 


Evarist De Gelder 1973-1974 

Willems Hector 1972-1975 

Willems Roger 1972-1973 

Wijk Bontinkstraat 

August Borglioen 1961 

Maurits Rogiers 1958 

Adolf Oosterlinck 1958 

Kalkendorp tgv 


Kalkenkermis 

Dhooghe Floris 1973, 1975 

Marcel Rogiers 1973, 1975 

Internationale sterrit 

amateurs 1974 

Dhooghe Floris De Vogelaere Marcel 

Internationale sterrit 

amateurs 1975 

Dhooghe Floris Rogiers Marcel 

Tabel 9. Contactpersonen voor wielerwedstrijden op de verschillende wijken, 

periode 1950-1978. 

Een anekdote rond de contactpersonen die wielerwedstrijden inrichtten mag er zeker wel bij. 

Roland Huysveld richtte voor het eerst in 1976 met een groep wijkbewoners een koers in op 

de wijk Heirweg. Hij had alles uitermate goed voorbereid en alles verliep goed tot de 


overwinningspalm moest overhandigd worden. Aan die palm was niet gedacht. Hij nam dan 

maar een mooi bloemstuk dat zijn echtgenote enkele dagen terug ten geschenke had gekregen 

bij haar terugkomst uit het ziekenhuis. De moeder van de overwinnaar bedankte nadien 

Roland want ze had nog nooit zo’n mooie palm gekregen. 

Leon De Lathouwer Provinciebaan 68 Wielerwedstrijd maandag 

Kalkenkermis 

Vereecken Georgette, café Provinciebaan 149 Wielerwedstrijd 

Dioni 

Eesveldekermis 

Baeyens Ronny, “café Provinciebaan 126 Wielerwedstrijd 

Schack” 

Eesveldekermis 

André Sennesael Kordewagenstraat 1 Wielerwedstrijd 

De Gelder Evarist Vromondstraat 49 Wielerwedstrijd 

Vromondstraatkermis 

Van Rysselberghe André Heirweg 43 Wielerwedstrijd 

Heirwegkermis 

Marcel Lis Husseveldestraat 39 Wielerwedstrijden 

Husseveldekermis 

Tabel 10. Deze lijst van herbergiers-inrichters van wielerwedstrijden werd in 1979 opgesteld 

door het sportcomité. 

1971 1972 1973 

Inrichting van 8 wedstrijden - 10000 11 wedstrijden – 12 wedstrijden – 

wielerwedstrijden 

Bfr 15000 Bfr 

13000 Bfr 

Turnclub 12000 Bfr 12000 Bfr 12000 Bfr 

Voetbalclubs 24000 Bfr 26000 Bfr 30000 Bfr 

Gemeentelijk 

sportcomité 

10000 Bfr 10000 Bfr 10000 Bfr 

Volleybalclub 4000 Bfr 4000 Bfr 4000 Bfr 

Boksclub Kalken 7000 Bfr 20000 Bfr 7000 Bfr 

67000 Bfr 87000 Bfr 76000 Bfr 

Tabel 11. Gemeentelijke geldelijke ondersteuning van wielerwedstrijden en sportclubs, 

periode 1971-1973 21 . 

5. Logistieke steun 

Voor de ordehandhaving dienden de plaatselijke veldwachters en de lokale politie in te staan. 

Het zeer beperkt aantal ordehandhavers tot in de jaren 1970 kon voor organisatorische 

problemen zorgen. Zo werd de gemeentelijke toestemming voor de organisatie van de 

jaarlijkse wielerwedstrijd op de wijk Kalkenvaart ter gelegenheid van de Sint-Denijskermis 

op 12 oktober 1952 niet bekomen omdat op die dag de gemeenteraadsverkiezingen 

plaatsvonden. De ordehandhaving op die verkiezingen was belangrijker dat die tijdens een 

wielerwedstrijd. 

We hebben er geen idee van of bij de organisatie van wielerwedstrijden tijdens het 

interbellum seingevers aangesteld waren om het toen weliswaar nog minieme autoverkeer in 

goede banen te leiden. Voor de periode kort na Wereldoorlog II bleken in de 

toestemmingsbrieven voor organisaties evenmin vermeldingen daarrond beschikbaar. 

21 

Laarne, Archief Kalken, nr. 205.9, brief college burgemeester en schepenen aan Dienst voor Sociale 

Aangelegenheden te Gent, dd. 7 juni 1973. 


Vanaf een nog niet achterhaalde periode werd de Kalkense afdeling van de Burgerlijke 

Bescherming, onder leiding van of met medewerking van onder andere Marcel De Vogelaere, 

ingezet om de veiligheid op het parcours te verzekeren. Vader Marcel zorgde voor jong bloed 

in de rangen van de lokale afdeling van de Burgelijke Bescherming. Zoon Eric mocht vanaf 

16 juli 1982 eveneens als seingever de baan op. Hij doet dat nog steeds zodat hij binnenkort 

gehuldigd wordt voor 25 jaar inzet. Ondertussen is de Kalkense afdeling Burgerlijke 

Bescherming reeds meer dan een decennium opgeheven. 

Op het vlak van medische interventie tijdens wielerwedstrijden was er ook een evolutie 

merkbaar. Omstreeks de jaren 1970 werd het peloton gevolgd door een aantal 

verpleegkundigen in een gewone personenwagen. Naar het einde van de jaren 1970 toe 

zorgde de firma De Schutter voor een bestelwagen als volgwagen voor een beter uitgeruste 

verzorgingsploeg van de helpers van de lokale Rode Kruisafdeling. Vital Vereecken was 

daarvan de chauffeur en werd omwille van zijn betrokkenheid bij het wielergebeuren, zo 

veronderstellen we, opgenomen in de bestuursploeg van sportcomité Kalken. De firma De 

Schutter droeg zo bij tot een betaalbare wielerorganisatie. 

Illustratie 51. De Kalkense afdeling Burgerlijke Bescherming stond onder andere in voor het 

begeleiden van wielerwedstrijden. 

6. De wedstrijdomlopen. 

Elke wijk had zowat ter gelegenheid van de jaarlijkse wijkkermis een wielerwedstrijd 

gepland. De verantwoordelijken van die wijk stippelden telkens een parcours uit. Voor veel 

wedstrijden maakten de twee provinciale wegen op Kalkens grondgebied deel uit van het 

parcours. 

Een eerste voorbeeld uit de jaren 1970 is geen kermiswedstrijd. Het parcours van de derde 

Oost-Vlaamse Pijl voor juniores in de Vromondstraat op 12 juni 1976 zag er als volgt uit: drie 

grote ronden langs Dorp, Vaartstraat, Provinciebaan, Colmanstraat, Brugstraat, over E3, 


Hussevelde, Schriek, Dendermondsesteenweg en Gaver en acht kleine ronden langs Dorp, 

Molenstraat, Nerenweg, Dendermondsesteenweg, Gaver naar Vromondstraat. 

Het principe van een achtvormige omloop werd tot begin de jaren 1960 gehandhaafd bij 

wielerwedstrijden voor (onder)beginnelingen op de wijk De Kruisen en in de Koffiestraat: 

Kruisenstraat, Dendermondsesteenweg, Heirweg, Colmanstraat, Provinciebaan, Vaartstraat, 

Kalkendorp, Koffiestraat, Kruisenstraat, Dendermondsesteenweg, Gaverstraat, Vromondstraat 

en zo terug via de Koffiestraat. 

Het parcours van een wedstrijd voor onderbeginnelingen in de Vromondstraat op 20 mei 1951 

was zeer eenvoudig. Er dienden zes ronden afgelegd te worden volgens het traject 

Vromondstraat, Kalkendorp, Vaartstraat, Provinciebaan, Colmanstraat, Heirweg, 

Dendermondsesteenweg en Gaverstraat. 

Het parcours van een cyclocrosswedstrijd is natuurlijk veel korter. Het volgende voorbeeld 

heeft betrekking op de omloop van de eerste cyclocrosswedstrijd in de gemeente van 18 

februari 1962 ter hoogte van de herberg van organisator Oosterlinck. De omloop was volledig 

afgebakend en liep van aan de herberg Oosterlinck naar de Provinciebaan in de oude 

trambedding, over de hof van de café Leon De Lathouwer, lang het veld naar ’t Rot, dan langs 

bezijden de meersen terug naar de tramstelplaats in de Vaartstraat. 

7. Sponsoring 

Op bovenlokaal vlak zou ook na WO II de Kalkense brouwerij-bieruitzetterij Cremers de 

Ronde van Vlaanderen, zolang de aankomst te Wetteren werd gehouden, een tijdlang 

financieel steunen. 

Illustratie 52. Affiche voor de Sterrit der Illustratie 53. Affiche voor de Sterrit der 

amateurs te Kalken, 23 maart 1975. 

amateurs te Kalken 25 maart 1979. 

Op plaatselijk vlak werd ook meer en meer de stap gezet naar lokale sponsors voor financiële 

bijdragen. De organisatie van de beroepsrennerswedstrijden uit de periode tot 1960 moet 


epaalde plaatselijke zelfstandigen de mogelijkheid gegeven hebben om hun firma in de 

belangstelling te plaatsen. 

Ook voor wedstrijden van lagere categorieën werd beroep gedaan op de financiële inbreng 

van lokale, wijkgebonden bedrijven en middenstanders; Zo was de wedstrijd voor 

nieuwelingen BWB van 27 september 1958 in de Vromondstraat gekend onder de benaming 

Ereprijs Veevoeders Versele en meststoffen Bataille. Plaatselijke handelaar en latere 

burgemeester Jules De Landtsheer was de contactpersoon voor bovenvernoemde bedrijven. 

De palm werd geschonken door Verzekeringskantoor Bogaert Gebroeders. De familie Bogaert 

was woonachtig langs de Gaverstraat. 

Zeker sinds die periode was de organisatie van een wielerwedstrijd niet meer denkbaar zonder 

financiële inbreng van wijkgebonden en lokale middenstanders. 

B. Eesveldse wielersprokkels van na WO II 

Hierna volgen fragmenten uit een tekst van de hand van Maurice Lauwaert, bewoner van de 

wijk Eesvelde tijdens en na Wereldoorlog II. De misschien lange tekstdelen zijn heel 

illustratief voor het onderwerp van deze studie, namelijk de wielersportbeleving en de steun 

van de lokale gemeenschap voor een beloftevolle jonge wielrenner. 

(…) Zoals overal in België, hadden ook de wielerminnende Kalkenaren andere, meestal 

minder plezierige zaken te beredderen. Toen in 1941, de Eesveldse wielrenner Albert De 

Kegel plots overleed, aan de gevolgen van een ongeval, was het verdriet bij de familie, en de 

verslagenheid bij zijn vele Kalkense supporters enorm groot. In het wielermilieu van Kalken, 

zou er gedurende het ganse verloop van de oorlog niet veel meer te beleven vallen. 

Op serene wijze bleef de familie Albert in ere houden en in het gezin van Valère De 

Lathouwer – Helena Baele groeide beetje bij beetje, het verlangen, om het levensideaal van 

Albert na de oorlog te laten heropleven. 

Tijdens 1946, Leon De Lathouwer was toen 16 jaar, begon het koersenthousiasme, zowel bij 

de Kalkense jeugd als bij de volwassenen geleidelijk aan herop te flakkeren. In dat jaar 

werden immers de ronden van Zwitserland en van Italië in een verkorte versie gereden. Gino 

Bartali won beide ronden en Fausto Coppi eindigde in de toenmalige Giro tweede. 

In de zomer van 1947 ging ook de ronde van Frankrijk opnieuw van start! 

Diverse factoren zorgden ervoor, dat het rondeverloop bij de talrijk aangroeiende Belgische 

wielerfans enorm boeiend overkwam. De radioverslaggeving werd uitstekend gebracht, en 

vele luisteraars kregen het gevoel, dat ze als het ware bij het koersgebeuren zelf betrokken 

waren. (…) Onze “ijzeren Briek Schotte” won de laatste rit in Parijs en de kleine maar 

bijzonder taaie Bretoen Jean Robic veroverde de eindzege vóór Em. Fachleitner. 

Hiermee waren alle tonen van het immens grote, populaire wielergebeuren opnieuw optimaal 

gestemd! Tijdens de lange, warme zomers van ’46 en ’47 was de Eesveldse jeugd nog dikwijls 

aan ’t kaarten geweest (meestal eenentwintigen) met als inzet Amerikaanse of Engelse 

sigarettenetiketten zoals Player en meerdere andere merken. 

Maar in ’48 kwam hierin plot verandering. Enkele chocolademerken waren immers begonnen 

met het op de markt brengen van chromo’s waarop de tourrenners afgebeeld werden. Het 

sportieve volkje van Eesvelde veranderde dan ook zeer snel de kaartersinzet. 


Illustratie 54. Leon De Lathouwer, foto van 18 september 1947. 

Afhankelijk van de prestaties, die de renners geleverd hadden in de grote ronden en in de 

klassieke wedstrijden, kregen hun chromo’s een bepaald aantal punten toebedeeld. (…). Op 

commercieel vlak speelde ook dagblad Het Volk zeer handig in op het sterk evoluerende 

volkspopulisme voor het wielrennen. Reeds een paar uur na elke ritaankomst verscheen er al 

een speciale toureditie. (…) Eén ding was alvast zeker. Zowel de rennerschromo’s als de 

speciale toureditie van Het Volk droegen er flink toe bij dat de wielerinteresse bij de 

Eesveldse jeugd sterk in populariteit toenam! 

Dit alles had voor gevolg dat bijna elke jonge Eesveldse koersfan zich de naam toeëigende 

van een toprenner uit de tour, een winnaar van een klassieker of van een kampioenschap. 

Roger Van Poecke vereenzelvigde zich met Marcel Kint, René Buyst met Briek Schotte, Joël 

De Smet met Rik Van Steenbergen en Mauirce Lauwaert met Albert Sercu. 

Maar er waren op zijn minst een vijfentwintigtal die zo’n rennerspseudoniem gedurende 

enkele jaren met zich zouden meedragen. 

Fietswielen, ontdaan van spaken en banden, waren eind de jaren ’40, begin de jaren ’50 ook 

erg in trek bij de Eesveldse jeugd. Met een ontveld recht stokje, ongeveer 50 cm lang, dat 

paste in de holte van de velg, werd getracht het lichte wiel zo snel mogelijk voort te bewegen. 

Vooran op de geasfalteerde Kalkensteenweg werden er met deze fietswielen geregeld 

vriendschappelijke wedstrijden gehouden, waarbij de speudoniemen voor de verkozen 

wielrennersfavorieten tegen elkaar werden uitgespeeld. 

(…) 

Dankzij de sportieve inzet van burgemeester Duchateau bleef de aankomst van de Ronde van 

Vlaanderen ook na WO II behouden in Wetteren. 

Niet alleen voor de Eesveldse sportieve jeugd, maar ook voor alle Kalkense wielerliefhbbers 

was dat evenement het grootste koersgebeuren van het jaar! 

(…) 


Toen we op een mooie zomernamiddag vóór ’t winkelken van “Kazze”, dat zich juist naast de 

Ekerwegel bevond (en nu afgebroken is) ons wat aan ’t amuseren waren, vernamen we van 

onze goeie vriend Robert De Lathouwer bijzonder verheugend nieuws. Hij deelde ons mee, 

dat zijn oudere broer Leon zou beginnen koersen. Niet alleen de wielerfans van Eesvelde, de 

Provinciebaan en de Vaart waren bijzonder verheugd, maar ook elders in Kalken keek men 

vol verwachting uit naar Leon’s eerste exploten. Valère De Lathouwer, elektricien en 

staatsambtenaar, was gehuwd met Hélène Baele. Het gezin telde drie zonen, nl. Leon, Robert 

en Gilbert. Jongelingen op Eesvelde en op de Vaart wisten dat Leon en Robert zeer hard 

konden fietsen. De oom van Hélène Baele, langs haar moeder Leonie’s zijne, was Firmin De 

Kegel. Firmin was de vader van de in ’41 verongelukte Albert en de grootvader van Monique 

De Kegel. 

Het ouderlijk huis van het gezin Valère De Lathouwer bevond zich dichtbij “den Ijskelder” op 

de Provinciebaan. De woonst van Leon’s ouders situeerde zich zowat op het overgangsgebied 

tussen de wijken Eesvelde en De Vaart. 

Niet alleen vele familieleden, die vurige fans waren van het wielrennen woonden in beide 

wijken, maar ook vele andere sportieve bewoners van die wijken waren vroeger enthousiaste 

fans geweest van Albert De Kegel en voelden zich nog altijd sterk betrokken bij alles wat met 

wielerevenementen te maken had. 

Onder de familiale fans, die een echte ruggensteun waren voor Leon, waren er heel wat 

kozijns en aangetrouwde kozijns: onder andere Maurits en Robert De Lathowuer, Frans, 

Napoleon en Gustaaf Baele (de broers van Hélène), Aloïs Lievens, Robert en Maurice 

Clement, Remi Van De Weghe, Albert Persyn en Richard Van Rijsselberge. Ook hun 

echtgenotes en hun oudste kinderen voelden zich onmiddellijk sterk betrokken bij Leon’s 

koersdebuut. Zowel Valère als Leon voelden zich daar allebei zeer goed bij. 

Eén van Leon De Lathouwers eerste wedstrijden bij de beginnelingen werd gereden op de 

Vaart. Er waren heel wat deelnemers, alsook een massa supporters. Het was er erg druk! 

Maurits De Lathouwer (mijn oom die toen op de Vaart woonde) vergezelde mij. Al vrij vlug 

wist hij me te zeggen dat de gereputeerde Stan Tournet, die al veel wedstrijden gewonnen 

had, ook van de partij was. 

Tot mijn niet geringe verbazing werden er hier en daar weddenschappen aangegaan. Een van 

de hevigste Tournetsupporters zag ik zelfs 20 BF inzetten op zijn poulain. Hij verkondigde 

luidop aan iedereen die het horen wilde, dat Tournet met minstens 2 minuten voorsprong de 

koers zou winnen! 

Zowel mijn nonkel als ikzelf keken verbouwereerd op naar die man, want wij geloofden 

steevast in de kansen van Leon. Toen iets vóór halfweg Tournet er alleen van onder muisde, 

overviel ons een licht verontrustend gevoel. 

Tournet was die dag oppermachtig zodat de vurige wedlustige supporter nog gelijk kreeg ook. 

Zijn “zijn Stanny” de eindmeet overschreed, bedroeg zijn voorsprong bijna 4 minuten… 

Maar Leon zou bestendig vooruitgang blijven boeken. Zijn weerstandsvermogen en zijn 

koersintellect groeiden gestadig aan. Reeds het jaar daarop begon hij te wedijveren met de 

besten! 

In een wedstrijd op Eesvelde moest een groepsspurt de winnaar opleveren. Van Gansbeke die 

ook bijzonder rap was, spurtte met Leon zij aan zij voor de overwinning. 

Net voor de eindstreep liep er plots een meisje van een jaar of tien de straat over. Leon had 

geluk, maar Van Gansbeke reed er in volle snelheid tegenaan en werd met hebben en houden 

over de streep gecatapulteerd. 

Doordat de spurt een zeer spannend verloop kende, schokte het spurtaccident in zo’n erge 

mate het gemoed van vele toeschouwers dat ik me niet juist meer kan herinneren wie er toen 

als winnaar over de meet reed of vloog… 

(…) 

Over de verdere exploten van Leon De Lathouwer zullen we het verder zeker nog hebben. 


C. Voorbeeldfunctie van enkele renners 

Kort na WO II hielden Maurits De Wannemaeker en vooral Leon De Lathouwer de Kalkense 

eer op het hoogste wielerniveau hoog. Zij werden reeds kort na WO II op Wetterse 

sportavonden uitgenodigd om er te koersen op rollen, onder andere op 24 januari 1946. Leon 

De Lathouwer was toen bij de nieuwelingen actief. 

Veel aanhangers had ook Aloïs Lerno (°1924), wiens oom smid Edgard D'Hondt was. 

Na een periode van hoogconjunctuur met vooral Leon De Lathouwer in de hoofdrol, fietsten 

vooral André De Kerpel en Maurice Engels zich in de belangstelling. Die twee wijkgenoten 

van op Eesvelde zorgden voor de nodige wijkgebonden rivaliteit. 

André De Kerpel beëindigde zijn wielercarriëre in 1965. Tot omstreeks 1975 werden nog 

steeds heel wat wedstrijden georganiseerd maar bij gebrek aan lokale renners verloren die 

koersen veel van hun betekenis. Nieuwe impulsen kwamen er eerst door de successen van 

streekrenners als Etienne De Wilde, Luc Colijn en Eddy Van Puyenbroeck (die in Kalken was 

opgegroeid). Zij zouden de weg effenen voor een grote lichting Kalkense jongeren 

aangevoerd door Roland De Lathouwer. De periode 1975-1982 was de periode waarin het 

meest aantal plaatselijke renners in eenzelfde categorie uitkwamen. De periode vanaf de jaren 

1980 kenmerkt zich door een dalende trend in de organisatie van wielerwedstrijden ter 

gelegenheid van wijkkermissen. 

Dat Johan De Lathouwer en Rudy Rogiers bij de beroeprsrenners actief waren en hun 

generatiegenoten een voor een het wielrennen vaarwel zegden, zal daaraan niet vreemd zijn. 

In herberg ’t Rooske in de Koffiestraat was een supportersclub van Etienne De Wilde 

gevestigd. Was Etienne niet een halve Kalkenaar? Zijn vader was afkomstig uit den Eker. 

Het was onmogelijk alle renners te behandelen. Bijlage 5 bevat zoveel mogelijk gegevens 

over personen die aan competitiewielersport op alle mogelijke niveaus hebben deelgenomen. 

In de verhalen die volgen, primeert niet de volledigheid. In elk verhaal zit wel een aspect van 

het algemene en de Kalkense wielerbeleving. 

1. Het verhaal van Maurice De Wannemaeker (1921-2006). 

In hoofdstuk IV werd het begin van zijn carrière belicht. Na WO II herbegonnen zowel 

Gerard Lauwaet als Maurice De Wannemaeker met hun wieleractiviteiten. Ze reden beiden 

een tijdlang bij de Vlaamse Wielerbond, een instantie die niet lang bleef bestaan. Bij die bond 

won Maurice De Wannemaeker een wedstrijd in Erembodegem, vóór zijn dorpsgenoot Gerard 

Lauwaet. Gerard Lauwaet zou kort daarop de wielerbedrijvigheid stoppen bij gebrek aan 

motivatie. 

In 1948 trouwde hij en werd velomaker-renner voor de ploeg De Groene Leeuw. Zo kreeg hij 

van het merk gratis een koersvelo. 

Het jaar 1948 was zijn topjaar met een 7 de plaats in de Ronde van Vlaanderen (die toen in 

Wetteren toekwam), een 9 de plaats in Luik-Bastenaken-Luik en een 9 de plaats in Parijs-Brussel 

(325km wedstrijd met wind op kop, 10 uur fietsen). 

Tijdens zijn beroepscarrière verdedigde hij de ploegkleuren van M. De Waele (periode WO 

II), Rochet-Dunlop (1945-1946) en De Groene Leeuw (1947-1950). 

Maurice De Wannemaeker getuigde dat in zijn tijd de renners voor de wedstrijden geen 

specifieke opwarming nodig hadden. Over het algemeen hadden ze de verplaatsing naar de 

wedstrijd per fiets afgelegd en hadden ze dus de nodige opwarmingsoefeningen achter de rug. 

Bij de beginnelingen en juniores werd prijzengeld voorzien, bij de liefhebbers werd gereden 

voor “potten en pannen” (naturaprijzen zoals bijvoorbeeld een fiets), bij de onafhankelijken 

en beroepsrenners was er opnieuw geld te verdienen. 


Illustratie 55. Maurice De Wannemaeker. 

Verzameling erfgenamen Maurice De 

Wannemaeker. 

Tijdens zijn beroepsrennerscarrière werd bij de aanvang van het seizoen eerst 50km daags 

getraind, later vijf dagen per week 175km. Hij deed dat met zijn drie trainingsmakkers: 

Grysolle, Van Herzele en Ghyselinck. Ze zorgden er voor dat ze in het afkomen windaf 

hadden. Zo kwamen ze meestal samen aan de statie van Wetteren-Kwatrecht om vandaar al 

lollekens vertellend naar Gent te rijden, vandaar naar Brugge, Oudenaarde, Kwaremont, 

Kluisberg, Edelare, Zottegem en Ninove. Een andere route leidde hen naar Antwerpen en 

Brussel en terug. Leon De Lathouwer reed af en toe mee. Maurice kreeg van de supporters 

van “Latte” de schuld dat “Latte” teveel geëntraineerd had nadat ze na een tournee besloten 

om nog eens verder naar Antwerpen en terug te rijden. 

Leon Verschraegen uit de Zomerstraat reed ook eens mee. Of hij echt gekoerst heeft, is 

volgens Maurice niet zeker. Er bestonden in die tijd ook wedstrijden voor bijvoorbeeld 

cafébazen of handelaars… 

Ze hadden heel wat beperkingen ten opzichte van de beroepsrenners nu: gedeukte aluminium 

drinkpullen, zelf eten meenemen bij uitslapen of voor wedstrijden, enz… 

Op een bepaald moment werden de beroepsrenners opgedeeld in een categorie A en een 

categorie B. Hij werd in categorie A opgenomen en daardoor diende hij aan alle voor dat 

niveau geselecteerde koersen deel te nemen. Daardoor stond hij op een bepaald moment als 

eerste Belg op een zevende plaats in de Challenge Colombo. Die Challenge gold voor 

wedstrijden in elk land, maar omdat hij niet aan een wedstrijd in Italië meegedaan had, 

tuimelde hij uit die Challenge. 

Voor de grote verplaatsingen naar de wedstrijden kon hij beroep doen op Gustaaf Piens. Na 

zijn zevende plaats in de Ronde van Vlaanderen, waarin hij als laatste in een tweede groepje 

met vier geëindigd was, was hij zo teleurgesteld dat hij tegen Gustaaf Piens zei dat hij de 

week daarop niet zou deelnemen aan Luik-Bastenaken-Luik. Gustaaf antwoordde dat hij dan 

nooit meer op hem beroep zou mogen doen om naar de koersen te rijden. Gustaaf Piens en 

Robert Clement speelden verzorger voor hem in die editie van Luik-Bastenaken-Luik. 

Maurice eindigde sterk op een negende plaats. 

Als beroepsrenner reed hij de Ronde van Luxemburg, de Ronde van Nederland en vier maal 

de Ronde van België. In de Ronde van Nederland liep hij een ontsteking op aan de knie door 

te fietsen met een onaangepaste reservefiets. Dat werd uiteindelijk het einde van zijn carrière. 


Hij diende lang te rusten en zag het niet meer zitten om nog verder te koersen. Hij kon direct 

bij Floris Dhooghe beginnen werken, velomaker bleef hij echter als bijberoep verder doen. 

Maurice herinnerde zich dat hij op een keer als beroepsrenner naar het zuiden van Frankrijk 

trok voor een ééndaagse wedstrijd. Hij en een collega hadden enkel hun zadel en hun guidon 

mee. Ter plaatse werd voor de fietskader en de rest van de fiets gezorgd. Tijdens die 

bergwedstrijd zat hij in een beklimming in een kopgroep met Robic en moest op de top van 

die berg amper een honderdtal meter prijsgeven. In de afdaling reed hij echter lek en moest 

lang wachten op hulp. ’t Was de laatste keer dat hij zich zo ver voor een eendaagskoers zou 

verplaatsen. Tijdens een andere wedstrijd in Frankrijk werd hem de mogelijkheid geboden om 

in Algiers een wedstrijd te rijden. Hij weigerde, maar een collega nam het aanbod aan en het 

bracht hem geen windeieren op. 

Toen Leon De Lathouwer begon te koersen, diende zijn supportersclub een andere locatie te 

zoeken. Die werd gevonden in de herberg van Theofiel Van Caenegem (1923-1980) op de 

Vaart. 

Illustratie 56. Leon De Lathouwer feliciteert sportgenoot Maurice De Wannemaeker bij 

diens huwelijk. Van rivaliteit tussen Leon en Maurice bleek geen sprake. 

Verzameling Georges Horion. 

2. Het verhaal van Leon De Lathouwer (°1929) 

Toen Leon als jongeling met zijn vader met de fiets naar familie in Wintham reed, moest zijn 

vader onderweg rusten, Leon echter niet. Leon’s vader moet toen gezegd heben: Gij moet 

koersen. 

Zijn eerste koers reed hij in 1944 als niet-BWB-aangesloten onderbeginneling in een dorpje 

voorbij Eke (Ouwegem of zoiets). De wedstrijd was eigenlijk uitgeschreven voor 

beginnelingen. Hij en enkele anderen van Eesvelde waren eigenlijk meegereden om Valère 

De Smet aan te moedigen in zijn eerste wedstrijd gepland in Eke. Omdat ze daar beiden 

samen niet mochten deelnemen aan de wedstrijd, besloten ze om verder te rijden naar het 

volgende dorp waar ze wel mochten deelnemen aan de wedstrijd van beginnelingen. Leon 


mocht meerijden als onderbeginneling. Blijkbaar zou dat de enige koers zijn waaraan Valère 

De Smet zou deelnemen. Hij verdween uit die wedstrijd maar Leon reed verder mee en … 

won. Iedereen was al terug naar huis en Leon moest zo goed als alleen naar huis komen. 

Zijn eerste fiets kreeg hij van ex-renner Edward Vervaet, die toen velomaker op Eesvelde 

was, en die getrouwd was met Leons nicht Alfonsine Baele. 

Over zijn wedstrijden bij de categorieën van de nieuwelingen en juniores hebben we weinig 

informatie kunnen verzamelen. Over zijn exploten bij de liefhebbers hebben we des te meer 

informatie. We zullen ons echter beperken. 

Leon bracht tijdens zijn ganse carrière veel volk op de been. Bij elke wedstrijd die hij reed, 

waren er heel wat Kalkenaren die met de fiets naar de wedstrijden gingen kijken. 

Leon zelf diende naarmate zijn carrière succesvol vorderde, op een aantal mensen en diensten 

beroep te doen om de geplande wedstrijden mee te kunnen doen. 

Aanvankelijk maakte hij gebruik van de vervoersmogelijkheden van verre buur Achille 

Verhoeve. Een bijzondere herinnering heeft Leon aan Trifon De Meester. Diens zoon koerste 

ook. Het kleine autootje vervoerde dus pa en ma De Meester, twee velo’s en twee coureurs. ’t 

Moet een hele belevenis geweest zijn. 

Voor verdere verplaatsingen maakte hij meestal gebruik van de trein. Diende hij te 

overnachten, dan kon dat bijvoorbeeld gebeuren bij oud-Kalkenaren, zoals bijvoorbeeld eens 

ter gelegenheid van de wedstrijd Luik-Bastenaken-Luik in een niet verder bepaald jaar. Leon 

ging overnachten in Angleur bij Simonne Verschraegen, dochter van de Kalkense herbergier 

Stien Dook Verschraegen, die er woonde nadat ze met een Poolse soldaat getrouwd was. 

Vandaar uit vertrok hij ’s anderendaags naar de start van LBL. 

Leon werd ook regelmatig door bereidwillige supporters-autobezitters naar wedstrijden 

gebracht. Het vervoer van de koersfiets was geen probleem. Romain Crommelinck werkte als 

smid en doet-alles in Tissage de Calcken. Hij maakte onder andere een systeem om op de 

Peugeot van Marc De Meyer te plaatsen zodat deze de fiets van Leon kon vervoeren naar de 

wedstrijden. 

Leon werd als liefhebber geselecteerd voor de Olympische Zomerspelen te Londen in 1948. 

De Olympische wegrit voor liefhebbers van 1948 te Londen had hij kunnen winnen. Leon 

was met iemand weg aan het einde van de koers maar Wauters en de andere Belgen 

achtervolgden hen beiden tijdens de laatste ronde. Uiteindelijk werd Wauters derde, Leon 

vierde en Van Roosbroeck elfde. De wedstrijd was 170 à 180 km lang. De Belgische ploeg 

kreeg de gouden olympische medaille van het landenklassement. 

Datzelfde jaar won Leon wel de Ronde van België voor liefhebbers. Die zege had hij toch wel 

deels te danken aan zijn mentor Achille Verhoeven die hem op een onnavolgbare wijze kon 

oppeppen. 

Na de Olympische Spelen van 1948 werd hij geselecteerd voor het WK in Nederland … als 

reserve omdat hij reeds aan de Olympische Spelen had mogen deelnemen. 

In 1949 won hij twee nationale titels, één bij de liefhebbers en één bij de militairen. Volgens 

Leon was daarmee vooral zijn moeder blij. Het feit dat hij twee identieke truien van Belgisch 

Kampioen had, scheelde in de was en de plas. 

Over het wegkampioenschap bij de liefhebbers te Wetteren, daar reed hij zowat voor eigen 

publiek, eind juli 1949 vonden we in weekblad De Schelde van 31 juli 1949 onder de titel 

Naklanken over het Nationaal Baankampioenschap voor liefhebbers volgend relaas: (…) Bij 

het ingaan van de tweede ronde ging de kat op de koorde. Op Overbeke speelden vier renners 

schampavie, namelijk Delathouwer, Neyt, Van Rompay en De Vos. Enkele kilometer verder 

wisten Wijckstand en Van Steenkiste de vluchters te vervoegen. Te Aalst bedankte Leon De 

Lathouwer voor het gezelschap en vliegt onweerstaanbaar weg. 

Naarmate de kilometers vorderen wordt de gaping groter. Iedereen kent het spannend einde. 

Leon rijdt met een gebroken vork. Niettegenstaande hij van rijwiel moest veranderen, wist hij 

de achtervolgers achter zich te houden en komt hij alleen toe op de Jan Broeckaertlaan. 


Illustratie 57. Het viertal van de Olympische wegrit vóór de gebouwen van het RAF-kamp in 

Northolt, het ‘atletendorp’ anno 1948. Rechtstaand Eugeen van Roosbroeck, zittend Lievin 

Lerno, Leon De Lathouwer en Lode Wouters. 

Foto uit krantenartikel. 

Illustratie 58. Leon aan de leiding tijdens de Olympische Wegrit voor liefhebbers, Londen, 

1948. Verzameling familie De Lathouwer – De Kegel. 


Illustratie 59. Leon wordt de trui van Belgisch Kampioen omgord, 1949. 

Verzameling familie De Lathouwer – De Kegel. 

Illustratie 60. Groep van de Vaartstraat klaar om te vertrekken voor de huldestoet naar 

aanleiding van Leon’s prestatie tijdens de Olympische Spelen van Londen. 

Verzameling Marc Clement. 

“Latte” won als onafhankelijke enkele belangrijke klassiekers tijdens de periode 1950-1951. 

Hij werd in de kranten de Prins der Onafhankelijken genoemd. In 1952 werd hij 


eroepsrenner. Regelmatig won hij een wedstrijd maar de wedstrijd die hem het best lag, was 

het Kampioenschap van Vlaanderen te Koolskamp. Hij veroverde die titel in 1953 en in 1955. 

De carrière van Leon eindigde abrupt door een zware val tijdens een wedstrijd te 

Dendermonde. 

Voor het Wereldkampioenschap te Kopenhagen begin augustus 1949 was hij eveneens 

geselecteerd. Mecenas Gustaaf Piens en verzorger Robert Clement vergezelden de jonge 

sportman. Leon reed plat op het einde van het Wereldkampioenschap in Kopenhagen. 

Kalken vierde de glansprestaties van Leon tweemaal met een grootse viering en optocht. 

Iedereen met naam en faam in de gemeente, elke buurt, elke vereniging werkte mee aan die 

huldemomenten in 1948 en 1949. Er bestaat trouwens nog filmmateriaal van. Straten werden 

versierd en Guy Roels herinnerde zich dat zijn grootvader voor elk huis in de Vaartstraat een 

bordje geschilderd had met daarop gelukwensen en groeten aan Latte. 

Illustratie 61. Leon De Lathouwer wordt Kampioen van Vlaanderen te Koolkamp bij de 

beroepsrenners, 1953. Verzameling Marc Clement. 


3. Het verhaal van Julien Rogiers (°1937) 

Julien, afkomstig uit de Kleine Zauwerstraat, was wielrenner van 1954 (17 jaar) tot 1961 (24 

jaar). Hij ging vanaf zijn 14 jaar werken naar Gent en maakte de verplaatsing met een tiental 

anderen per fiets. ’s Avonds werd er naar huis gekoerst. Hij was daarin sterk. Komt daarbij 

dat zijn vader zelf graag zou gekoerst hebben en zijn moeder er niet tegen was. Van oudrenner 

en velomaker De Wannemaeker kreeg hij een velokader bij het begin van de week, 

paste die aan tijdens die week. Julien mocht zijn fiets halen donderdagavond en reed er direct 

een toer mee van ongeveer 20km. De zondag erop reed hij zijn eerste wedstrijd omzeggens 

zonder echt te trainen. Met bakker Marcel Roels uit de Boombosstraat reden ze naar zijn 

eerste koers in Sint-Lievens-Houtem. De voorlaatste ronde stopte hij die wedstrijd. 

In 1954 reed hij zes wedstrijden bij de onderbeginnelingen, daarvan beëindigde hij er vijf bij 

de zeven eerste. 

Illustratie 62. Julien Rogiers na een 

overwinning. 

Hij kreeg aangepast werk en deed de verplaatsingen naar de wedstrijden vooral met de fiets. 

Hij reed daarna bij de nieuwelingen of beginnelingen en daarna bij de liefhebbers. 

Tijdens zijn ganse carrière won hij zes wedstrijden. Bij het begin van zijn carrière was hij 

aangesloten bij een club in Aalst, op voorspraak van meester Meys. Daarna werd hij lid van 

de club Gentsche Velosport. Van die club won hij ooit het clubkampioenschap voor 

liefhebbers. Hij eindigde derde in die wedstrijd na onafhankelijke Willy De Gucht en 

beroepsrenner Odiel Vander Linden, maar vóór onder andere Fred De Bruyne. 


Julien voelde zich goed op de kasseien, werkte veel en deed veel ontsnappingspogingen. 

Indien hij zich in de laatste ronde wat kon sparen, kon hij degelijk meespurten en behaalde hij 

heel wat dichte ereplaatsen. Zo behaalde hij op vijf wedstrijden in de Vaartstraat vier keer de 

tweede plaats. Het rijden voor eigen volk bracht zo zijn problemen mee: iedereen reed op je 

wiel en profiteerde de laatste honderden meters van je inspanningen. Die eerste vier 

wedstrijden hadden een omloop in een soort 8-vorm: van de Vaartstraat naar de Gaverstraat, 

Dendermondsesteenweg, Kruisenstraat, Koffiestraat, Dorpstraat, Molenstraat, Colmanstraat 

en terug naar de Vaartstraat. Even vóór die Vaartstraat lagen er langs de kant van de weg 

grachten, die regelmatig voor valpartijen zorgde. De laatste keer dat hij aan de wedstrijd in de 

Vaartstraat deelnam, was er eerst een grote ronde via Gentbrugge en daarna enkele 

plaatselijke ronden. Reeds van bij de start waren er ontsnappingen maar Julien was niet bij die 

ontsnappingen betrokken. Hij had bovendien met pech af te rekenen: een nieuwe fiets met een 

mankement aan de manivelles en een platte band. Alhoewel hij tot voor kort, onder druk van 

de supportersclub omwille van het feit dat Julien de laatste maanden veel fietsmankementen 

had, veranderd was van velomaker van bij De Wannemaeker naar De Smet, hielp De 

Wannemaeker hem toen hij aan diens deur platviel. Uiteindelijk eindigde Julien de wedstrijd 

ongeveer als vijftiende. 

Juliens supportersclub was gevestigd bij August Borglioen in de Bontinkstraat, als laatste 

herberg op Kalkens grondgebied aan het kapelletje ter hoogte van de Loereveldstraat. 

Voorzitter was apotheker Crommelinck, ondervoorzitter was bakker Alberic De Ridder. Een 

bode haalde het lidgeld voor de supportersclub op geregelde tijdstippen op. Toen hij stopte 

met koersen, werd zijn fiets verloot. Edgard Van Mossevelde won hem. 

Julien ondervond nogal wat problemen met zijn slecht zicht, dat kon wel eens oorzaak zijn 

van een misrekening bij een aankomst of van een valpartij. 

Als verzorgers had hij eerst buur Emiel Arents en daarna Basiel Schepens en Edgard De 

Vreese. 

Geldprijzen werden gewonnen: bij de nieuwelingen 400 frank voor een eerste plaats, bij de 

liefhebbers 800 frank voor een eerste plaats. Daarbij konden nog premies in natura gewonnen 

worden. 

Toen Albert Fiers, van ’t Hussevelde, begon te koersen, ontstond er een hevige 

supportersstrijd tussen diens supportersclub die bijna gans Hussevelde omvatte en die van 

Julien Rogiers. Bij de eerste sportieve confrontatie tussen Julien en Albert in de Kalkense 

Vromondstraat, moest Albert echter vlug lossen… 

Luce Rogiers, broer van Julien, reed “parochiale koersen”, te vergelijken met 

toeristenwedstrijden. Op een aantal wijken werden tgv de kermis koersen voor de parochianen 

ingericht. Zo won Luce eens in Den Boombos en eens op de Kruisen. Mogelijk reed Aimé 

Rogiers ook ooit wel zulke wedstrijden. 

4. Het verhaal van André De Kerpel (°1942) en zoon Johan (°1969) 

André De Kerpel was een beloftevolle jongere die in de nieuwelingencategorie in 1959 een 

belangrijke overwinning behaalde, namelijk de Trofee Het Volk. 

Hij liet zich op technisch vlak bijstaan door de Laarnse ex-renner Livien Troch. Basiel 

Schepens was zijn vaste masseur. 


Illustratie 63. Andre De Kerpel tussen moeder, vader en broer met de trofees als overwinnaar 

van de Trofee Het Volk 1959. 

André De Kerpel behaalde bij de 

liefhebbers en de onafhankelijken 

mooie uitslagen. 

Normaliter zou hij beroepsrenner 

geworden zijn bij Braeckeveldt bij 

Alcyon, maar het overlijden van 

zijn ouders verhinderde dat. Hij 

stopte in 1965 met koersen op 22jarige 

leeftijd. 

Een generatie De Kerpel later 

begeleidde André zoon Johan 

tijdens zijn wielercarrière. Johan 

behaalde meerdere overwinningen, 

ook bij de liefhebbers. 

André De Kerpel organiseerde op 

de wijk Eesvelde, de thuishaven 

van de familie, vijf opeenvolgende 

jaren een wielerwedstrijd voor de 

categorie waar zoonlief in actief 

was. 

Illustratie 64. Johan De Kerpel. 


5. Cyclocrosser Sylvain Engels (°1952). 

Sylvain was aktief als wielrenner, 

vooral veldrijden, tussen zijn 18 de en 

25 ste jaar. Bij de juniores behaalde hij 

vijf overwinningen in cyclocrossen. In 

een bepaald jaar was hij zelfs als 

favoriet voor het Belgisch 

Kampioenschap cyclocrossen 

uitgeroepen, maar twee dagen voor die 

wedstrijd maakte hij een zware val op 

de Kluisberg. In het Belgische 

kampioenschap eindigde hij 

uiteindelijk pas achtste. 

Illustratie 65. Sylvain Engels na een 

overwinning in een cyclocross. 

6. Het verhaal van Roland (1959-1979) en Johan De Lathouwer (°1960) 

Roland De Lathouwer (1959-1979) was de voorbode van een reeks renners die tijdens de 

jaren 1970 voor een echte “wielerwedstrijdhause” in Kalken zorgde. Zijn carrière werd echter 

plots afgebroken door een verkeersongeval op 28 mei 1978. Hij overleed 1 jaar en 7 dagen 

later zonder bij bewustzijn gekomen te zijn. 

Het grootste deel van de carrière van broer Johan De Lathouwer wordt verhaald in de 

hiernavolgende tekst van iemand uit de Vriendenkring Johan De Lathouwer met als titel 

Johan De Lathouwer: tien jaar wielrennen met hoogten en laagten 

Aan het voorbeeld van ‘peter’ Leon De Lathouwer, de alom bekende legendarische 

wielerfiguur van kort na de tweede wereldoorlog, trok Johan De Lathouwer zich – pas 

15 jaar oud geworden – op om het ook in deze toch zo harde sporttak te wagen. Op dat 

ogenblik toerde de ons veel te vroeg ontvallen oudere broer Roland reeds in de pelotons 

mee rond. Johan kreeg vooral daardoor al vroeg het nooit spottend opgenomen 

predikaat “kleinen Latte” opgekleefd. Maar die ‘kleinen’ toonde zich al vlug een vinnig 

rennertje. Niet alleen in de wedstrijden zelf maar vooral aan de eindstreep. Er zat 

inderdaad snee of Johan’s spurt. Een troefkaart die hem in zijn verdere loopbaan nog 

heel wat voordelen zou opleveren. Bij de nieuwelingen en juniors ontpopte Johan zich 

ook vlug tot een geregeld winnaar. Maar Johan had duidelijk nog andere kapaciteiten. 

Dat bleek toen hij zijn eerste wedstrijden op piste reed. Daar voelde hij zich al dadelijk 

in zijn sas en viel vrij vlug in de smaak bij de bondsleiders die de selecties voor 

buitenlandse wedstrijden en wereldkampioenschappen aanduidden. 


Illustratie 66.Roland De Lathouwer in actie met in zijn wiel Etienne De Wilde. Wedstrijd te 

Laarne 28 augustus 1976. Verzameling familie De Lathouwer – De Kegel. 

Illustratie 67. Sticker die verkocht werd ten 

voordele van de jonge renner Johan De 

Lathouwer. 

Illustratie 68. Johan De Lathouwer. 


In 1978 maakte Johan deel uit van junioresselectie voor het WK en hielp in de 

puntenkoers Kenny De Maerteleire aan de wereldtitel. Een jaar later in Amsterdam was 

hij er al bij in de amateurselectie, ook al was hij toen nog geen negentien. Aan de 

Globelaan te Brussel zorgde men ervoor dat Johan een speciale licentie kreeg. 

Overwinningen op het houten ovaal stapelde Johan zowat spelenderwijze bij mekaar 

maar hij hield vooral oog voor de weg. Toch kon hij daar reeds in de 

jongerenkategorieën te moeilijk een konstante in zijn prestaties leggen om echt bij de 

nationale top te horen. 

Zijn eerste jaren als amateur waren dan ook van ver geen hoogvliegers. Laat het ons de 

magere jaren uit zijn loopbaan noemen. Ook al sloot hij elke competitie af met een 

aantal overwinningen en moet gesteld worden dat brute pech en ziekten hem zelden 

spaarden. Maar de harde wet van de wielersport heeft daar weinig oog voor. Toch 

‘groeide’ Johan steeds meer en zijn onmiddellijke omgeving zag dat ook wel. Vandaar 

de nooit opgevende aanmoedigingen. Vanaf het seizoeneind 1982 werd Johan plots een 

beresterk renner. Vooral in zijn eerste Ronde van Bulgarije bewees hij dat. Tegen de 

gereputeerde tegenstand uit de Oostbloklanden liet hij twee ritoverwinningen 

optekenen. 1983 moest het jaar van de waarheid worden en werd het ook. De hoog 

gestelde verwachtingen werden al eind maart ingelost toen Johan in onmenselijke 

weersomstandigheden de lastige ‘Dwars door België’ te Waregem won. Het was het 

begin van een onvergetelijk seizoen. In de ronde van West-Vlaanderen bevestigde hij al 

vlug maar als gastrenner voor Gentse Velosport moest hij zelfs etappezeges laten aan 

beter geklasseerde clubrenners. De Ronde van Vlaanderen domineerde Johan als het 

ware. Van bij de start in de aanval, in de heuvelzone zowat de beste klimmer en in de 

finale een bezieler in de achtervolging op een kopgroepje van vijf dat hij als enige 

ontsnapping aan zijn neus had laten voorbijgaan. Hij finishte in Denderleeuw nog 

afgescheiden zesde. Voordien had Johan in Italië reeds internationale waardering 

afgedwongen. Sukses bleef echter niet lang uit. In diezelfde meimaand werd hij 

Kampioen van Vlaanderen, precies 32 jaar nadat peet Leon dezelfde stunt had gelukt. 

Toen kwam echter de climax. In de Ronde van Limburg, de hoogst gekwoteerde 

rittenkoers van het land, won hij vier ritten, het puntenklassement en werd enkel door 

een val de kansen op een eindzege uit de handen gerukt. In die trend zou het seizoen 

verder verlopen. Overwinningen werden als met de glimlach aaneengerijgd en als meest 

sprekende voegde hij er opnieuw twee ritten in de Ronde van Bulgarije aan toe. Johan 

was meer dan duidelijk profrijp. Per 15 augustus 1983 werd een tweejaarsovereenkomst 

gemaakt die hem vanaf 1.1.84 lid maakte van de profformatie van Roger Swerts. Maar 

in dat profrennen bleef sukses voorlopig nog uit. Pech en ziekte waren weer 

hoofdoorzaken maar Johan grijpt hiernaar niet graag terug als verontschuldiging, hoe 

overduidelijk die de voorbije twee jaar zich manifesteerden. Johan hunkert naar een 

derde eerlijke kans om zijn waarde als beroepsrenner in de verf te zetten. 1986 moet het 

jaar van de waarheid worden. Met Johan hoopt de ganse vriendenkring dat die droom 

waarheid mag worden. Het geloof en vertrouwen is er zowel bij renner als in zijn 

omgeving. Die heerlijke momenten van dat laatste jaar amateur zouden wij allen graag 

nog eens herleven. Al was het maar met flitsen. Komaan Johan 

7. Rudy Rogiers 

Rudy Rogiers groeide op in de volkrijke en volkse wijk Hussevelde waar iedereen zijn sterke 

prestaties van nabij bleef volgde. 

Rudy begon op relatief late leeftijd met de competitieve wielersport. Dat was bij de juniores. 

De seizoenen 1981 en 1982 waren voor Rudy evenveel sterke seizoenen. Zijn tweede plaats 

tijdens het Wereldkampioenschap op 29 augustus 1981 te Praag werd uitbundig gevierd. 

Het daaropvolgende jaar werd Rudy beroepsrenner en in 1984 werd hij in Parijs-Roubaix 

tweede achter Sean Kelly. Uiteindelijk zou Rudy Rogiers tien jaar profwielrenner zijn. Dat hij 


slechts twee wedstrijden won is, bijzaak. Hij is op zijn minst een beetje wereldburger 

geweest. Rudy Rogiers en Johan De Lathouwer waren dus eigenlijk de eerste Kalkense 

renners die regelmatig naar het buitenland gestuurd werden om de belangen van hun teams te 

verdedigen. 

Rudy werd onder andere geselecteerd voor het WK Montjuich 1984 en reed (minstens) 

viermaal de Tour de France (1983-1986). 

Illustratie 69. Rudy Rogiers als overwinnaar van een wielerwedstrijd tgv Koffiestraatkermis. 

8. Tim Roels (°1986) 

Tim Roels is het voorbeeld van iemand die van bij de jongste categorieën competitief aan 

wielrennen deed. In 2000 reed hij wedstrijden bij de aspiranten, vooral in Nederland want in 

België bestonden die wedstrijden nog niet. Tijdens de daaropvolgende jaren bij de 

nieuwelingen en juniores behaalde hij meer dan twintig overwinningen op de weg. 

Tim behaalde ook uitstekende resultaten op de piste. Meerdere malen werd hij geselecteerd 

voor WK wedstrijden op de piste, met als hoogtepunt zilver in de ploegkoers juniores met 

Tim Mertens in Los Angeles (USA) 16 overwinningen 

Rond Tim Roels werd een grote supportersclub opgebouwd die tijdens de periode 2002-2007 

jaarlijks voor hun favoriet een wedstrijd te Kalken inrichtte. Die wedstrijd kreeg de titel Grote 

Prijs Marc Krick. 

9. Nadine Fiers (°1966) 

Nadine is voorlopig de enige dame uit Kalken die een wielercarrière uitgebouwd heeft. 

Tijdens de periode 1981-1992 trad ze achtereenvolgens aan bij de dames kadetten, 

nieuwelingen en internationalen. 

Nadine behaalde een twintigtal overwinningen met als voornaamste prestaties: Oost-Vlaams 

kampioen kadetten te Lochristi (1981), Belgisch Kampioen kadetten op de weg te Lembeek 


(1982), dragen van de bolletjestrui in de Tour de France voor vrouwen (1985), meerdere 

podiumplaatsen bij BK internationalen en enkele selecties voor WK (1985, 1986 en 1987). 

Haar vader René Fiers (°1938) kreeg de liefde voor de fiets pas op 35-36 jarige leeftijd te 

pakken en kwam jarenlang aan de start van WAOD-wielerwedstrijden. 

Illustratie 70. Tim Roels als overwinnaar van de Omloop Het Volk bij de nieuwelingen, 2002. 

Illustratie 71. Nadine Fiers als BK, 1982. Illustratie 72. René Fiers. 


D. Mensen achter de renners 

Er waren de families van diegenen die de sport beoefenden, er waren personen die met raad 

en daad de jongeren bijstonden, die hen iets wilden bijleren en er waren personen die zorgden 

1. De situatie thuis 

Een aantal families waren de sport en de wielersport in het bijzonder ten zeerste genegen. 

In andere families zaken vader of moeder de sportkeuze van hun zoon niet altijd zo goed 

zitten. Een aantal factoren speelden daarbij een rol: de materiaalkosten, schrik voor 

ongevallen, de verzorging en, misschien nog het meest, de niet-sociale aanvaarding van het 

wielrennen bij vrienden en familie. 

Allerlei verhalen zijn bekend: van het verstoppen van de koersvelo bij vrienden of buren tot 

het uitstellen van aan wielersport doen tot na het huwelijk. 

Het lijkt misschien allemaal vanzelfsprekend, maar de rol van de familieleden in het 

wieleravontuur van een van de kinderen, mag niet geminimaliseerd worden. 

Vandaar dat de moeder van Leon De Lathouwer niet wou dat diens broer Robert in de 

voetsporen van Leon trad. 

Monique De Kegel, moeder van Roland en Johan De Lathouwer getuigde dat twee jongeren 

die aan wielrennen deden veel werkorganisatie vroegen. 

Illustratie 73. Anna Veeckman, de moeder van Leon en Robert, besteedde veel aandacht aan 

de voeding van haar koersende zoon. 



2. Lichamelijke en geestelijke verzorging 

Het leven van een wielrenner was reeds lang meer dan fietsen alleen. 

Voor verzorging stonden in eerste instantie bijna altijd familieleden of kennissen in. Zij 

wilden hun tijd en zelf-opgedane kernnis ten dienste stellen. 

Alhoewel reeds tijdens het interbellum Basiel Schepens actief was bij de verzorging van de 

wielrenners, brak medische- en sportbegeleiding op plaatselijk vlak pas goed door na WO II. 

Dat Basiel Schepens alom gerespecteerd werd, blijkt uit navolgende lijkredetekst, 

uitgesproken door Jozef De Landtsheer uit naam voetbalploeg FC Hoger Op Kalken. 

Geachte Familie, 

Er is iemand van ons in een stille dood weggegaan, iemand met een goed hart en met een 

alomgewaardeerde dienstvaardigheid. 

Die verloren vriend wist zijn leven schoon te maken in dienst van anderen. 

Zijn levensschoonheid, die eenvoudig doch doelbewust was bestond uit liefde en goedheid, die 

de rijkdom uitmaken van de ware levensopvatting. 

Hij liep geen storm tegen het noodlot, maar berustte erin en aanvaardde gelaten het kruis van 

zijn langdurige ziekte. 

Gelaten ja, maar ook moedig, blijmoedig zelfs, torste hij de last ervan; en als het hem op zo 

weinige dagen wat beter ging, was hij vol hoop en deelde hij zijn vreugde met dezen die zijn 

leed niet aanvoelden of er weinig aan dachten, dat de man die hen hielp ook hulpbehoevend 

was en wel op zijn minst wat dank kon gebruiken. Talrijk zijn de sportlui die hij met raad en 

daad geholpen heeft, want in de sport vooral heeft hij zich verdienstelijk gemaakt, om toch op 

die manier goed te kunnen doen. Hij was tot buiten de gemeente grenzen bekend en, nog meer 

doende dan hij kon, gaf hij gekwetsten beterschap of genezing. En dat was allemaal zo 

natuurlijk bij Basiel, dat hij vergat naar een dankwoord te luisteren. 

Illustratie 74. Basiel Schepens (1904-1964) 

masseerde veel Kalkense wielrenners. 

Illustratie 75. Hendrik Van Caenegem was 

steeds in de weer voor Johan De Lathouwer. 


De voetbalclub heeft in hem een offervaardig bestuurslid en een hulpvaardige hand verloren. 

Er zijn weinig mensen die heengaan voor goed zonder treurnis achter te laten; maar als een 

goed mens heengaat is de vrijgebleven stoel moeilijk door een zetel te vervangen. De plaats 

blijft leeg, doch de goedheid zit er nog op, zijn sublieme nalatenschap. 

Voor al wat Ge voor onze club gedaan hebt zeggen we U, Vriend Basiel, een laatste dank en 

deze dank zal een gebed zijn om uw goede ziel ten Paradijse te geleiden. 

Kalkenaar Basiel Schepens (1904-1964) was gepassioneerd door de (wieler)sport. Hij zou 

decennialang sporters masseren. Florent volgde zijn vader Basiel een tijdlang op als verzorger 

van renners. 

Recept massageolie familie Basiel Schepens, aangeleerd aan Basiel tijdens zijn 

“stageperiode” op de Gentse piste tijdens het interbellum. 

Summiere bereidingswijze: 

Eieren samen met azijn een drietal weken in een afgesloten recipiënt laten staan. 

Daarna kamfer toevoegen en terpentijn (1/2 + ½) en opnieuw drie weken laten rusten. 

Daarna van de massa (de kalk van de eierschelpen was opgelost) een vloeiend geheel maken 

met toevoeging van mosterd en olie. 

Overbrengen in flessen en twee weken laten rusten. 

Schudden vóór gebruik. 

Illustratie 76. Deze foto waarop verzorger en neef Robert Clement de bevoorrading verzorgt 

voor De Lathouwer is meer dan waarschijnlijk genomen op de grote Markt te Oudenaarde. 


Maurits De Lathouwer (1913-1983), een oom van Leon De Lathouwer, bezat de ingesteldheid 

om heel wat jongeren op te peppen. Hij deed dat dan ook bij onder andere Leon De 


Lathouwer en bij André De Kerpel. Maurits De Lathouwer was eveneens een vurige supporter 

van het toenmalige La Gantoise. De technisch-vaardige voetbalknepen die hij geregeld in het 

Ottenstadion te aanchouwen kreeg, oefende hij op de Vaart graag in, samen met de toen nog 

jonge H.O. Kalken-voetballers Jean Plovie, Willy Claus, Marcel Van Acker, Robert De Smet 

en nog enkele anderen die ook op de wijk De Vaart woonden. 

Tabel 12 bevat namen van masseurs en verzorgers van plaatselijke renners. 

Masseurs - verzorgers Wielrenners 

Basiel Schepens Vervaet Basiel 

Cotman Richard 

De Clercq Gilbert 

Oosterlinck Andre 

Verschraegen Romain 

Verschraegen Leon 

Van De Velde Gaston 

Baert Gole Maurice 

Hoogewijs Achiel 

Roels Marcel 

Vervaet Edward 

De Kerpel André 

Rogiers Julien 

René Couché De Wannemaeker Maurice 

Roger De Broe Engels Sylvain 

Roelandt Julien 

Florent Schepens Hendrickx Marc 

Robert Clement De Wannemaeker Maurice 

De Lathouwer Leon 

Hendrik Van Caenegem De Lathouwer Johan 

Prudent Haeghens De Lathouwer Roland 

Willy Verheke De Lathouwer Roland 

Rudy Van Acker Claes Jo 

Remi Pauwels Pauwels Gilbert 

Valcke Rietje (Bontinkstraat) De Kestelier Georges 

Vergeylen (Overmere) Sylvain Engels 

Troch Livien André De Kerpel 

Arents Emiel Rogiers Julien 

De Vreese Edgard Rogiers Julien 

Tabel 12. Een aantal masseurs – verzorgers stelden zich ten dienst van een plaatselijke 

wielrenner. De lijst is ongetwijfeld nog aan te vullen. 

Dat veel inspanningen gingen naar het afmalen van de kilometers op training lijkt evident. 

Ook op een andere manier moest conditie opgedaan worden. 

Enkele voorbeelden: 

Na WO II zouden de inspanningen van Albert Persijn niet alleen leiden tot de oprichting van 

een succesrijke Kalkense boksclub, maar ook tot het besef dat allerlei oefeningen bijdroegen 

tot een betere conditie voor de wielrenners. Ook wielrenners namen deel aan de 

boksoefeningen, zo bijvoorbeeld André De Kerpel. 

Diezelfde André De Kerpel nam als jongeling ook regelmatig deel aan de looptrainingen van 

voetbalclub FCHO Kalken. 


Illustratie 77. Roland De Lathouwer aan het 

oefenen in de ouderlijke autostalplaats. 

Illustratie 78. Roland De Lathouwer aan het 

rope-skippen. 

Voeding is een andere belangrijke factor. 

In het kader van deze studie werden een aantal voorbeelden opgetekend uit de periode kort 

vóór de Tweede Wereldoorlog tot omstreeks 1960. 

Maurice De Wannemaeker kreeg altijd ’t beste van het beste voorgeschoteld. Dat was meestal 

elke dag een biefstukje. 

André De Kerpel getuigde dat hij veel platte kaas gegeten. 

Ten huize van Julien Rogiers werden als speciale maaltijd duivenjongen klaargemaakt. 

Frieten stonden helemaal niet op het menu en zijn moeder maakte een soort smeerkaas met 

groenten in verwerkt. 

De moeder van Leon De Lathouwer deed veel moeite om kort na de oorlog het beste voedsel 

voor haar succesrijke zoon te kunnen veroorloven. Sulkerplets met eieren kreeg Leon dus 

zeker niet voorgeschoteld. Leon De Lathouwer durfde op een wedstrijddag omstreeks 10 uur 

bij de plaatselijke beenhouwer een stukje fijngehakt biefstuk bestellen. Dat verorberde hij dan 

rauw. 

3. Supportersclubs als nieuwe verenigingsvorm 

De supportersclubs van het wielrennen werden na WO II ervaren als een nieuwe 

ontspanningsvorm en organisatievorm voor de gewone werkman en de kleine zelfstandige, 

naast de reeds lang bestaande socio-culturele verenigingen zoals KWB, de Boerenbond enz… 

De supportersclubs probeerden de meest dringende noden van hun renner(s) te lenigen, zowel 

op financieel als op moreel vlak. Meestal was een kapitaalkrachtige persoon de oprichter of de 


voorzitter van zo’n vereniging. Vergeten we in dit geval de Eesveldse familie Verhoeven en 

Gustaaf Piens niet. 

Meestal werden jaarlijks een of meerdere grote activiteiten ingericht. De opbrengst van het 

jaarlijkse bal en de steunkaartenverkoop werden meestal besteed voor de aankoop van 

fietsmateriaal. 

Er zijn twee voorbeelden bekend van supportersclubs die op eigen initiatief wielerwedstrijden 

ingerichtten, namelijk de supportersclub van Leon De Lathouwer (Oefenkoers van ongeveer 

80 km op 28 februari 1954) en de supportersclub van Tim Roels (wielerwedstrijden op de 

wijk Hussevelde, periode 2002-2007). 

Het valt op dat de renners van pakweg de laatste 15 jaar minder en minder een supportersclub 

achter zich hebben, met uitzondering van Tim Roels dan. 

Illustratie 79. De supportersclub van Keghels was gevestigd in café De Manna bij de familie 

Hanselaer – Schack. 

Verschraegen Romain Ward Hoogewijs, Zomerstraat 

Verschraegen Leon Ward Hoogewijs, Zomerstraat 

Rogiers Julien Maurice De Wannemaeker, Eesvelde 

Maurice De Smet, Vaartstraat./ 

Roelandt Julien Albert Haentjens, Lindestraat, Overmere 

Fiers Albert Velomaker Maurice De Smet 

Claus Marcel Velomaker Albert Troch, wijk De Kruisen, zelf ex-renner en 

zoon van ex-renner Gaston Troch 

Tabel 13. Enkele renners en hun velomakers. 

Benaming Secretaris of 

aanspreekpersoon 

Plaats lokaal 


De Lathouwer Leon Meys Jozef Herberg wwe Anna Veeckman 

Later in eigen herberg. 

De Rogiersvrienden (Julien Voorzitter was apotheker Marcel Herberg August Borglioen, 

Rogiers) 

Crommelinck, ondervoorzitter 

was bakker Alberic De Ridder, 

secretaris Jozef Meys, 

kalkendorp. 

Bontinkstraat. 

Supportersclub Julien Alfred Verschraegen (voorzitter) In de herberg van zijn ouders. 

Roelandt 

Bestuursleden Marcel Van De 

Sompel, Frans Van Den Hende en 

Georges D’Hondt 

Supportersclub Albert Fiers Café Hilaire De Waele, Hussevelde 

Café Prosper Fiers, Hussevelde 

Supportersclubs voor De 

Schrijver en Engels 

Maurice Engels 

De Kerpelvrienden Roger De Broe (voorzitter) Café Onder den Toren bij Jozef De 

André Poelman (secretaris) Kegel, Kalkendorp 

Louis Keghels In De Manna, bij Albert Hanselaer en 

Schack, Vaartstraat 

Engels Sylvain o.a. Julien Vispoel en Henriette 

Hanselaer 

Koninklijke Harmonie 

De Lathouwersvrienden Voorzitter Rudolf Poelman Café Leon De Lathouwer 

(voor Roland en Johan) (1973) 

Herberg Volkshuis bij Theofiel Van 

ondervoorzitters Marcel De 

Vogelaere (1973-1976) en Roger 

De Broe (1973-1976), secretaris 

T. Van Caenegem, hulpsecretaris 

Prudent Haegens, 

Erevoorzitter Jules De Landtsheer 

(1973-1977) 

Voorzitter Roger De Broe (1977) 

Secretaris Hendrik Van 

Caenegem (1977) 

Caenegem, Vaartstraat 

De Sennesaelvrienden Julien Lequeux (1975-1977) 

Daniël Van De Velde (1977) 

Leden: 

Marcel De Coster (1977) 

André Cours (1977) 

André Sennesael (1977) 

Café André Sennesael 

Leboeuf Dirk Marc Van Hauwermeiren (1975) Café Leon De Lathouwer 

Rogiers Rudy Café Annie Colman, Hussevelde 

De Kerpel Johan Café De Lathouwer, Eesvelde 

Claes Jo Café Sportvriend, Eesvelde 

Roels Tim Café ’t Krieksken, Hussevelde 

Tabel 14. Supportersclubs en de ere-voorzitters, secretarissen of contactpersonen.. 


Illustratie 80. Onderwijzer Ernest De Gelder was een van de stuwende krachten achter 

plaatselijke wielrenners. Hier zien we hem samen met Rudy Rogiers. 

Verzameling familie Rogiers – De Coene. 

Leon De Lathouwer Klaasbal, zaal Koninklijke 

Harmonie 

Julien Rogiers Bal, zaal Koninklijke 

Harmonie 

7 december 1952 






22 januari 1956 










Maurice Engels en Jozef De Gezamenlijk bal, zaal 

Schrijver 

Koninklijke Harmonie 

André De Kerpel Bal, zaal Koninklijke 

Harmonie 

Sennesael Jean-Pierre Sportavond zaal Koninklijke 

Harmonie 

De Lathouwer Roland en Bal, zaal Koninklijke 

13 september 1975 

Johan 

Harmonie 

De Lathouwer Johan Sportbal Zaal Calcine 15 november 1980 

8 november 1986 

Rogiers Rudy Sportbal Zaal Koninklijke 28 november 1981 


Harmonie 

Roels Tim Eetfestijn Zaal Skala, 

Colmanstraat 

De Landtsheer Steven Eetfestijn, Kantine FCHO 

Kalken 

Vijfde editie, 3-4 december 

2005 


Tabel 15. Enkele voorbeelden van activiteiten van supportersclubs. 

De meeste supportersclubs organiseerden in de wintermaanden een of meerdere bals. Voor de 

periode tot omstreeks 1960 vonden die feesten plaats in zaal Koninklijke Harmonie in de 

Koffiestraat te Kalken. In die periode was die feestzaal zowat de enige zaal die groot genoeg 

was. 

Illustratie 81. Een groot deel van de Kalkense wielrennerslichting van midden de jaren 1970 

was aan de slag bij EBO. Patrick Van Damme (links), Dirk Leboeuf (midden) en Jean-Pierre 

Sennesael (rechts) aan de start van een wedstrijd. 

Verzameling Dirk Leboeuf. 


D. Wielersport een gans leven lang. 

1. Wielertoeristen. 

a. Individueel. 

Reeds in de periode 1952-1953 waren Roger De Broe en Jozef Meys gedurende enkele jaren 

wielertoerist-lid bij een Merelbeekse wielerclub. Ze reden zelfs een Ronde van Vlaanderen 

mee, samen met Raymond De Veirman. 

Heel wat later sloten Georges De Kestelier (°1957) en Roland De Lathouwer zich aan bij de 

Wetterse Wielerclub Motobecane van velomaker Waterinckx. 

b. Wielertoeristenclub Calcine. 

Café De Calckine in de Koffiestraat werd door Alfred en Annie Clerick – De Wilde 

opengehouden van 1970 tot 1987. In 1972 werd de wielertoeristenclub De Calcine opgericht. 

Roger De Broe zorgde voor mutsjes van Derby Sport. Kort daarna werd ook een vrouwelijke 

toeristenclub opgericht. Een van de eerste grote organisaties waren drie jaar na elkaar de Drie 

uren van Kalken. Een eerste editie had plaats op zaterdag 23 september 1972. Secretaris in 

1972 was Roland Meys. 

Een aantal oud-renners maakten deel uit van de wielertoeristenclub en een aantal jongeren 

groeiden uit dat midden door tot echte wielrenners. De bekendste onder hen is ongetwijfeld 

Rudy Rogiers. 

Wielertoeristenclub Calckine is nog steeds actief en staat jaarlijks garant voor geslaagde 

recreatieve wielerevenementen. 

Illustratie 83. De leden van wielertoerisenclub Calcine aan estaminet In Den Bouw, 

periode kort na de oprichting. Verzameling Alfred Clerick. 


2. Nevenbonden. 

Niet iedereen beoefent of wou het wielrennen in competitief verband onder de vleugels van 

de BWB beoefenen. Vanaf de jaren 1970 ontstonden (opnieuw) een aantal afzonderlijke 

wielerbonden die een aantal wielerliefhebbers, jong en oud, toeliet wedstrijden te betwisten 

op hun niveau. Misschien zijn de WAOD en de VWF de meest bekende bonden, mogelijk 

omdat ter gelegenheid van wijkkermissen op hen beroep gedaan werd om betaalbare 

wielerwedstrijden in te richten. 

Dat ook met niet-hedendaagse fietsen wedstrijden kunnen gereden worden, werd bewezen 

door Henri Bruyneel en Pieter Jansen. Zij werden meerdere malen kampioen van België 

Hoge-Bi-rijden. 

In bijlage 5 werden, behalve de wielrenners die wedstrijden bij de BWB hebben betwist, veel 

wielerliefhebbers opgenomen die op een of andere competitieve manier deelgenomen hebben 

aan wielerwedstrijden. 

3. Samen de wielersport beleven. 

Ter plaatse de wielrenners aanmoedigen is een manier om zich met de wielersport verbonden 

te voelen. Passiever de wielersport beleven kan uiteraard ook. Zowat elke nieuwe generatie 

wielrenners zorgde voor genoeg gesprekstof tussen aanhangers van de gevestigde waarden en 

de opkomende renners. Een reden te meer om tussen pot en pint op café het uur uit het oog te 

verliezen? 

De voorbije tien jaar duiken in een aantal herbergen opnieuw wielerpronostiekclubs op. We 

kunnen die pronostiekclubs ook een beetje als verenigingsvorm beschouwen. 

Eventjes tussendoor vermelden dat de nog jonge supportersclub van FCHoger Op Kalken 

tijdens de jaarlijkse sportavond een koers op rollen organiseert, vooral gericht naar de 

plaatselijke jongeren. We kennen die wedstrijd als de Herdenking Eugeen De Tollenaere. 

Illustratie 84. Doortocht van de openingswedstrijd in de Steenbeekstraat. 


In 1998 kregen de deelnemers van de openingswedstrijd voor beroepsrenners van het 

Belgische wielerseizoen, de Omloop Het Volk, voor de eerste keer de Kalkense kasseien van 

de Krimineelstraat, de Steenbeekstraat en de Berringstraat voorgeschoteld. Een en ander had 

te maken met de inspanningen van Denis D’hondt, waarvoor van harte dank. Meteen waren 

plaatselijke verenigingen er als de kippen bij om die gelegenheid niet voorbij te laten gaan. 

De kasseistroken werden plaatsen waar zowat een ganse lokale gemeenschap aanwezig wou 

zijn. Eten en drinken zorgden voor de rest. 

Misschien was de doortocht van de Omloop Het Volk van 2007 echter wel de laatste. 

E. Algemene bemerking ten opzichte van het lokale kermisgebeuren. 

De algemene tendens tot het inrichten van wielerwedstrijden ter gelegenheid van 

wijkkermissen bleef tijdens de eerste twee decennia na de Tweede Wereldoorlog behouden. 

Meer nog, de successen van Leon De Lathouwer zorgden voor een heropleving van bepaalde 

wijkkermissen. Een voorbeeld hiervan blijkt Heirwegkermis te zijn, met een wedstrijd voor 

juniores waarin Leon De Lathouwer en Aloïs Lerno het tegen elkaar opnamen. De familie 

Lerno was familiaal nauw verbonden met de familie van smid Edgard D’Hondt uit 

Kalkendorp. We kunnen ons heden ten dage moeilijk voorstellen dat voor een ‘gewone’ 

lokale wielerwedstrijd duizenden toeschouwers konden gemobiliseerd worden. Maar in het 

pré-televisietijdperk kon dat blijkbaar zonder moeite. 

Verdwenen geleidelijk aan een aantal wijkkermissen en verminderde de zichtbare delen van 

een kermis, namelijk danstenten en kermisattracties, dan bleven wielerwedstrijden nog een 

tijdlang verder georganiseerd. De resterende herbergiers of nieuw opgerichte 

wijkverenigingen hielden de organisatie van wielerwedstrijden in ere. Waren de wedstrijden 

niet meer als vanzelfsprekend voor BWB-aangesloten renners, dan stapten enkele 

wijkorganisaties over naar de organisatie van wedstrijden voor nevenbonden zoals de WAOD 

en de VWF. Dat had onder andere tot gevolg dat niet meer zo jonge renners zich aanboden. 

Tijdens de jaren 1990 was er nog slechts één Kalkense wijkkermis met een wielerwedstrijd 

als belangrijk aantrekkingspunt, namelijk de wijk Hussevelde. 

Enkele jaren terug viel ook die kermistraditie weg. 

Feestcomité De Keille, een werkgroep die vooral in de driehoek Vaartstraat – Nerenweg – 

Kordewagenstraat actief is, is sinds vorig jaar de enige organisator van een wielerwedstrijd 

voor BWB-aangeslotenen ter gelegenheid van een wijkkermis, namelijk de heropgestarte 

Vaardekenskermis. 

Misschien de moeilijkste opdracht bij nieuwe organisaties van wielerwedstrijden in een 

bepaald dorp, op een bepaalde wijk, is de lokale bevolking opnieuw bewust te maken van het 

feit dat een dergelijke organisatie veel discipline vraagt. Niet alleen van de organisatoren, 

maar zeer zeker ook van de bewoners langs de omloop. 

Maar ik vind dat die uitdaging moet aangegaan worden!

Hoofdstuk IV. Wielersport in Kalken in de naoorlogse periode. - Sint ...

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?